Stella werd 9 maanden vorige week. Dat is toch een speciale leeftijd vind ik, de duur van een zwangerschap.
Waar de zwangerschap eindeloos lijkt te duren (zeker als het een beetje afzien was zoals bij mij door bekkeninstabiliteit en al vroeg pijnlijke voorweeën), vliegt de tijd met de baby voorbij. Zeker omdat ze het tweede kind is, gaat alles sneller omdat er gewoonweg geen tijd is om stil te staan bij alle nieuwe dingen die ze kan of doet.
Stella is een snelle en een 'felle' (heeft ze van mij), ze werd met een vaart geboren en aan dat tempo is ze blijven gaan...zeer alert ter wereld komen, bewust lachen in de eerste week, heel jong rollen in twee richtingen, veel brabbelen (zegt al een tijdje mama), al jong kruipen enz...Ze is 9 maanden nu en stond vorige week eventjes 'alleen' en stapt met hulp, ik heb het gevoel dat het alleen stappen voor een van dees is, maar stimuleer ze niet te veel daarin want dan is ze echt al een peuter in plaats van baby.
Of dat allemaal zo goed is voor haar is nog de vraag aangezien ze zichzelf letterlijk voorbij loopt de laatste maanden. En s'nachts moet dat dan verwerkt worden, met veel wakker worden. Inslapen gaat goed, doorslapen is een ander verhaal. De eerste maanden sliep ze enkel met een tetradoek over haar gezicht om zich af te sluiten en nu nog duwt ze haar knuffelschaapje voor haar ogen.
Ik kwam er al vrij snel (eigenlijk al tijdens de zwangerschap) achter dat ze gevoeliger is, alerter ook en actiever dan een gemiddelde baby, wat ze ook wel HSP noemen of hooggevoelig, hoogsensitief.
De eerste maanden weende ze veel en vooral heel luid, ze was snel overprikkeld en schrok snel. Ik weet dat ik meteen toen ze geboren werd dacht, amai ze kan wel héél hard wenen. Vaak ook voor kleine dingen, kou, pamper verversen, kleren uit doen, in bad gaan waren allemaal redenden voor een 'totaal uit proportie concert'. De nachten gingen de eerste 15 weken goed, maar daarna begon uit het niets het nachtelijk geween (gekrijs), Vanaf middernacht tot de ochtend werd ze ieder uur, soms ieder half uur krijsend wakker. Soms werden we er gek van.
Borstvoeding was gelukkig vaak een troost (en hielp ook voor de hechting) maar ik voelde als snel dat honger niet het probleem was. Nu op 9 maanden wordt ze nog steeds 5 keer wakker tussen middernacht en de ochtend maar het wenen is minder luid, ze is sneller te troosten ook. Ze is wat gematigder aan het worden en kan zichzelf al eens troosten. Het went ook wel, het weinige slapen, ik kan meer aan dan ik op voorhand had gedacht.
Ook tijdens de zwangerschap zat ze geen minuut stil. Viktor bewoog ook wel veel in de buik, maar anders, meer in golven afgewisseld met slaapmomenten, hier was het een continu en onrustig gestamp tegen mijn ribben, heel moeilijk om het als aangenaam te ervaren en heel intens... ik kreeg er zeer vroeg harde buiken van die ook pijnlijk waren, Toen ze geboren was kon ik alleen maar zo opgelucht zijn, ik ben daar dagen zo blij van geweest, dat ze eruit was...waar ik bij de broer een gemis voelde van de baby die niet meer alleen van mij was. We lieten 3 echo's doen bij een gynaecoloog en bij de laatste echo kon die arts amper iets 'meten', omdat ze zo uitzonderlijk bewegelijk was, ze draaide de hele tijd rond haar as en de dokter gaf het al snel op. Ze gaf me toen het gevoel dat dat 'niet normaal' was..
Stella neemt heel snel stemmingen van anderen (vooral van mezelf) over, als ik stress had, nam ze dat meteen over en dan hielp een draagdoek ook niet veel. Ze wriemelde en weende net zolang tot ze eruit was gekropen, daar zit je dan met je mooie collectie draagdoeken en dragers. Ze hield niet van drukte (ook niet van kraambezoek) dus bleef ik 6 maanden zo goed als binnen (bij Viktor was ik er altijd op uit). Daardoor duurde de winter enorm lang voor mij. Aangezien ze in een winkel enorm hard kon wenen en de mensen naar me keken alsof ik haar mishandelde, bleef ik thuis... Ik werd dan vaak aangesproken met ' oh heeft ze honger?' terwijl ze vaak net gegeten en weer overgegeven had in de draagdoek...ik was zenuwachtig als ik ergens naartoe moest met haar.
Er waren ook wel wat medische problemen (als gevolg van spanning en stress?) zoals krampen, 5 maanden lang niet zelf kaka kunnen doen (spanning die er niet uitkan kan leiden tot vertraagde darmfunctie weet ik nu), veel reflux (ze geeft nog steeds over nu dus we zijn het al gewoon), koemelkallergie de eerste maanden, allemaal dingen die uiteindelijk met de hulp van homeopathie en osteopathie er wel allemaal uit zijn gegaan. Gevoelige baby's hebben sneller last van die dingen.
Mijn zwangerschap was zwaar (mijn weerstand was weg en was veel ziek) en een beetje stressy en ik denk dat dat zeker heeft meegespeeld in haar symptomen. Werken gaan was zwaar en Viktor sliep pas echt helemaal door naar het einde van de zwangerschap toen hij geen borstvoeding meer kreeg. Meer en meer kinderen hebben reflux, wat volgens mij een symptoom is van de toenemende stress bij zwangere vrouwen, altijd maar werken en blijven doorgaan,...Ik blijf een voorstander van 'rust' voor zwangeren, het is geen ziekte, maar je moet het rustiger aandoen. Ik stopte 5 weken voor de bevaldatum met werken en nam ook erna 6 maanden tijd thuis, gelukkig maar..
Ik herinner me van de laatste maanden dat ik vaak met de handen in het haar zat. Waar bij velen een eerste kind een grote verandering betekent, was dat bij ons bij het tweede kind, De eerste keer ging het me goed af, door mijn werkervaring met baby's had ik geen vragen of twijfels, liep de borstvoeding vlot en was alles een leuke ontdekking...Een band opbouwen vond ik ook moeilijker met een kind dat niet altijd gelukkig was en veel weende.
Ergens ben ik ook een beetje opgelucht dat we hier al zijn geraakt want die 9 maanden zijn een beetje een 'waas'...als ik foto's terugkijk van toen ze een paar weken/maanden oud was, herinner ik me precies niet meer zo veel. Gelukkig schreef ik alles op in boekjes.
Gelukkig vergeet je de vermoeidheid, ooit...
Er waren heel veel leuke momenten geweest maar zeker ook heel zware, dat ik niet wist aan wie raad te vragen toen ze overdag ook veel weende...veel mensen vragen mij om raad maar aan wie moest ik dat vragen? Als je heel moe bent, zie je ook geen oplossingen.
De vroedvrouw kwam op mijn vraag rond 5 maanden nog eens op huisbezoek en dat gaf wel wat rust, ik heb dan ook echt een oermoeder-vroedvrouw, iemand met enorm veel ervaring, Ze straalt gewoon 'rust' uit (die mensen vergeet je nooit meer in je leven). Ze gaf ook aan dat Stella met enorm veel 'spanning' zat (ze wou toen steeds op haar benen staan wat niet normaal was voor haar leeftijd) en dat ze onbewust iets losmaakte, triggerde bij waardoor we elkaars gedrag alleen maar versterkten. Babytherapie zou kunnen helpen, vertelde ze..Ik heb dat uiteindelijk niet gedaan omdat ik voelde dat de hechting tussen ons wel goed zat, maar moest dat niet het geval geweest zijn, had ik dat zeker gedaan. Baby's kunnen door gehuil laten merken dat de zwangerschap of bevalling een stressvolle gebeurtenis voor hen was ( Stella had thans een redelijk zachte thuisgeboorte, wel met een navelomstrengeling).. Inbakeren was toen tijdelijk een oplossing zodat Stella zelf wat rust vond.
Sinds ze 6 maanden is gaat alles wat beter, weent ze veel minder overdag, zit ze mee aan tafel, gaat ze halftijds naar (de beste) onthaalmoeder (gelukkig geen drukke opvang) en gaan wij ook meer genieten. Soms ga ik naar een kinesist die acupuntuur doet speciaal voor baby's, dan komt er deel spanning los bij haar en slaapt ze rustiger. Bij een klassieke arts moet je naar mijn ervaring niet zijn met dit verhaal. Ik ging een keer naar een pediater na de zoveelste nacht met geween en stond al snel met een doos Omneprazole (wat ik niet heb gegeven) terug buiten. Hij wou haar ook binnenstebuiten draaien, met stresserende onderzoeken van haar darmen, ik ben blij dat ik toen mijn gevoel gevolgd heb en dat niet heb laten doen. Een baby met spanning heeft vooral rust nodig.
De klassieke geneeskunde denkt snel in oorzaak-gevolg, wenen? dus reflux dus medicatie... zo werkt het niet altijd. De oorzaak van te veel maagzuur wordt niet gezocht. Of ze gaan aan de borstvoeding twijfelen (ahja want daar wordt toch altijd aan getwijfeld), en ik kreeg de raad kunstvoeding te geven met een kinderkoek in...niet dus.
Ik heb veel getwijfeld het laatste jaar, maar de borstvoeding werd nooit in de weegschaal gelegd. Ik weigerde daar aan te twijfelen. De natuur is niet zo dom om een melk te voorzien waar mijn kind niet goed bij zou zijn, verzekerde ik mezelf.
Ik besefte ook dat er veel moeders alleen voor staan, hoe doen die dat dan? Ik begreep ook beter dat er situaties zijn waar het uit de hand loopt, waar een baby geschud wordt ofzo..het wenen kan hard aankomen soms. Zo leer je toch weer bij, elk kind is anders.
Viktor was als eerste kind relaxter, iets voorspelbaarder ook wat het moederschap ook wat ontspannender maakte. Hij weende ook wel eens, had ook vermoeiende sprongen waar weende s'nachts nooit zo veel zonder duidelijk reden. Die nachten zijn kapotmakend. Ik ben blij dat hij als eerste kwam omdat ik anders onzeker zou zijn geworden. Al de dingen die ik wist, werkte ineens niet meer...alle adviezen en raad waarmee ik andere mama's steeds kon helpen werkten hier niet.
Ondertussen is Stella een blije baby van 9 maanden. Ze heeft geen medische problemen meer buiten haar doorslapen, ze eet heel graag (ze kan gewoon van tafel mee-eten want knabbelt als de beste). Haar ogen zijn altijd groot open, bang om iets te missen... ik zie iets in haar blik wat ik niet goed kan omschrijven. Ik zeg altijd maar, "Stella, dat is een speciale, moeilijk uit te leggen". Er zijn mensen die haar op schoot nemen ( voor zover dat gaat want ze kruipt er binnen de paar seconden weer af) en die aanvoelen wat ik bedoel. Ze is 'anders'...ik merk dat gevoelige mensen aanvoelen wat ik bedoel. Zijzelf voelt ook goed aan bij wie ze op schoot wil en bij wie niet.
Ze is nu op de leeftijd van de verlatingsangst (ze wil niet altijd gepakt of aangekeken worden voor vreemde mensen) dus kruipt ze als een gek achter me aan, hangt ze vaak letterlijk aan mijn been.Ik heb het gevoel dat ze al van heel veel dingen bewust is, dat ze speelgoedjes veel sneller doorheeft dan haar broer, ze wil ook alleen maar spelen met zijn dingen, speelgoed dat voor haar leeftijd is, interesseert haar niks. Ze houdt enorm van muziek ('danst' al bewust) en moet zich vaak even 'opladen' op schoot, (met borstvoeding) om daarna weer aan een vaarttempo rond te kruipen. Zeer intens.
Alles gaat voorbij, alles is een fase, dat weten we ondertussen al. Je mag niet vergelijken tussen kinderen, maar als je aanpak zo een verschillend effect heeft, doe je het toch automatisch, waar je de eerste keer zo zelfzeker was, zonder vragen, twijfels, liep het hier toch anders dan verwacht. Ik verlang naar 'tijd' voor mezelf, naar een minder intense periode met peuter (bijna kleuter) en baby maar besef ook dat deze periode speciaal is.
Nog dit: Hooggevoeligheid of hoogsensitiviteit is geen afwijking of een ziekte maar een karaktereigeschap die bij 15 tot 20% van de bevolking voorkomt. Het is in de meeste gevallen aangeboren en lijkt vaker voor te komen bij vrouwen dan mannen. het wordt vaak verward met autisme , ADHD, sociale angst. Het grootste probleem die hooggevoelige mensen ervaren is overprikkeling.
Binnen de gevoelige personen zijn er twee types te onderscheiden:
- de Sensatiezoeker ( ong 30 %) of High Sensation Seeker (HSS ), vaak extraverter en bewust op zoek naar nieuwe indrukken en ervaringen, ze zijn meer op de buitenwereld gericht. HSS'ers houden van spanning en avontuur en zijn bereid veel risico's te nemen. Ze laten meer van zich horen dan de Rustzoekers. Probleem kan zijn dat men vaak overprikkeld is, snel op dingen uitgekeken. Er is nood aan rust en soms aan afzondering. Dit kan verwarrend zijn voor jezelf of anderen.
Ik heb zo een gevoel dat Stella (en ik zelf) tot dit type behoren, voor zover je al een uitspraak kan doen over zo een jonge baby. Ze komt in ieder geval zeer extravert over en heeft 'uitdaging' nodig net zoals mij. het is alleen nogal snel 'te veel'.
- de Rustzoeker ( ong 70 %) is vaak bewuster van zichzelf en anderen. Men houdt van een rustig en regelmatig leven en is minder impulsief dan de Sensation Seeker. Hij houdt niet van risico's en drukte. Ze worden vaak introvert bevonden. Probleem kan zijn dat men overspoeld geraakt, en zich terugtrekt en daardoor eenzaam kan voelen of last kan hebben van verlegenheid
.
Meer info over hooggevoeligheid kan je vinden op HSP Vlaanderen, Er is ook een zelftest voor volwassenen op deze website. Dit vond ik ook een fijn artikel over gevoelige baby's.
Hier is een super interessant tekst over de boek 'de taal van het huilen' van Aletha J Solter waarin het huilen wordt gezien als een noodzakelijke reactie op stress en dat dit huilen niet meteen moet worden gesust. Zeker eens lezen! De boek 'temperamentvolle kinderen' kan ook inzicht geven.
Ik ben benieuwd naar jullie ervaring; Ben je zelf HSP? Hoeveel van je kinderen ook? Zoon of dochter? Wat hielp je gevoelige baby/kind? Wat helpt jezelf?
Ze neemt het voortouw als het op deugnieterijen aankomt (hier 8 maanden oud)
Mijn lief meiske, als je dit kan ombuigen naar een positieve eigenschap, ga je een interessant en creatief leven tegemoet!
Ik zou niet meer zonder haar kunnen, mijn Stella.