Het kleine meisje had een kerstjurkje nodig, het werd de Izzy Top.
Het is eigenlijk een bloesje maar bij kleine meisjes valt het als een jurkje.
Snel klaar en het geeft een superlief resultaat bij peuterlijfjes.
Het patroontje en de tutorial van de Izzy Top kan je gratis vinden op de website van Climbing the Willow.De maten gaan van 18 maanden tot 12 jaar. Ik maakte maat 18 maanden voor Stella die nu 14 maanden is maar liet de naadwaarde weg. Het is nog ruim dus kan nog een hele tijd meegaan (later als bloesje). De achterkant sluit met een kampsnap.
Het is een zeer simpel patroontje waarvoor je enkel basiskennis nodig hebt.
Stella speelt al met poppen. Ik vind haar zelf nog een baby'ke maar toch moedert ze er al duchtig op los. Voor haar eerste verjaardag kreeg ze een rieten poppenwagentje van Dille en Kamille en een stoffen popje. Het is hier populair speelgoed deze dagen, waar vaak voor gevochten word. Viktor gooit al zijn Duploblokken erin en raast dan het huis rond met zijn 'kar', Stella er wenend achteraan....zalig toch zo twee kinderen ;) Stella legt er meestal tweezelfgemaakte poppen in, dekentje erover en zo wandelt ze rond.
Als kind had ik een roze houten poppenbedje. Uren heb ik daarmee gespeeld. Nu kan het dienen voor Stella en Viktor, alleen aan de kleur roze is niet m'n ding. Buiten Stella haar roze verjaardagskleedje en een sponsen pyjama is er hier nog niet veel van deze kleur in huis. Er zijn ook gewoon mooiere kleuren dan roze dus hielp ik de Sint een handje en werd dat vintage bedje uit de 'Eighties' geel gespoten en kreeg het een nieuw matrasovertrek, hemel en lakentje. Het gebloemde stof ruilde ik met An voor zelfgemaakte juwelen.
Het bedje VOOR en NA
het dekentjehaakte ik voor Stella tijdens de zwangerschap Dit jaar is het hier vooral 'tweedehands' Sintfeest. Wat puzzels (want Viktor is puzzelfanaat), een Fisher Price vliegtuig, een Fisher Price radio'ke, Duplovrachtwagen, een trommelke,...het krijgt allemaal een tweede leven.
schoen en bord zetten
Hij komt,,, hij komt....met vintage pret.
nic-nacjes snoepen
Ik las een tijd terug wat over 'genderneutraal' opvoeden en eigenlijk kunnen we ons daar wel in vinden. Om niet persé voor een meisje roze dingen te kopen en voor een jongens enkel stoerdere zaken zoals auto's, treinen. Het typische jongen/meisje rollenpatroon wordt erg versterkt door de commerce. In de winkels zie je zowel kleding als speelgoed enorm opgesplitst, roze voor meisjes, blauw/groen voor jongens. (check Sinterklaasreclameboekjes, roze plastieken stofzuiger voor meisjes, ah ja want enkel vrouwen doen aan stofzuigen en een werkbank is voor jongens)
In Zweden staat men al wat verder op dat vlak en zal je niet snel zo'n speelgoedfolders zien.
Vroeger kon ik kleren van mijn oudere broer afdragen tegenwoordig is dat bijna 'not done' omwille van de typische jongen/meisjeskleren. Toch loopt Stella regelmatig in sportschoentjes, een stoere broek of jas rond van haar broer.
Ik zie natuurlijk ook dat mijn dochter 'zorgzamer' is, moederke gaat spelen en de zoon meer kabaal maakt en ruwer speelt, Dat zit in beetje in onze natuur, maar ik denk dat het toch beter is dit niet te gaan 'sturen' naar maatschappelijke verwachtingen...een meisje moet prinses spelen en een jongen ridder? Nee toch.
Ik wil ze ook graag gelijk benaderen. Zowel Viktor als Stella kropen al heel jong de trap op als waaghalzen, We hebben die zelfstandigheid altijd gestimuleerd... Nog vaak zie ik dat jongens worden aangemoedigd om hoger te klimmen op de speeltuin en tegen een meisje wordt gezegd ' pas op voorzichtig zijn'
Ik had in de zwangerschap al het gevoel dat dit een stoere dochter zou worden...
We houden het speelgoed hier liefst neutraal en duurzaam, voor zover dat nog gaat. Stella speelt even goed met Duplo, de houten trein en auto's en Viktor kreeg vorig jaar een Ikeakeukentje...de tijd dat mannen niet voor baby's en het huishouden zorgden en vrouwen niet met auto's reden en gingen werken ligt toch al lang achter ons niet?
Viktor fietst voor het eerst en zus gaat meer achterop
Begin vorig jaar, toen Viktor 10 maanden oud was namen we afscheid van zijn oma (mijn schoonmama), veel te vroeg. Ik schreef hoe we dringend nood hadden aan 'rust', we werkten die winter een beetje in ons huis en zouden twee weken later verhuizen. Viktor begon stilaan wat langer te slapen...het waren vermoeiende tijden. Een eerste kind is toch een hele aanpassing.
Toen Viktor zijn jonge oma stierf, bleek ik al zwanger te zijn van Stella, waarvan we op dat moment nog niet op de hoogte waren. Ze vroeg me nog bij haar afscheid of er een nog een kindje zou komen, een broer of zus voor Viktor en ik zei: "ja hoor dat komt er zeker" want we wilden graag meer dan een kind. Ik denk dat ze stiekem (net als ikzelf) hoopte op een kleindochter. Ze leeft verder in Stella, dat voelen we zo aan (met haar wijze blik). De zwangerschap was niet zo gemakkelijk, Viktor zou pas gaan doorslapen tegen de geboorte van zijn zus. Het eerste jaar van Stella was ookeen serieuze beproeving waar we nog niet van bekomen zijn.
Enkele weken geleden zag alles er ineens weer veel beter uit. Ik voelde me gelukkig, we vierden Stella haar eerste verjaardag en we begonnen stilaan weer plannen te maken om ons huis verder af te werken. De kinderen worden 'groter' (Stella een jaar en Viktor tweeeneenhalf jaar).
Stella slaapt redelijk door en Viktor zou op 9 november starten in een Freinetschool in de buurt, een toffe school die we konden vastleggen omdat beide opa's voor Viktor gingen 'kamperen', drie dagen en nachten.
En toen gebeurde er op 6 november iets wat hard aankwam, die lieve gezonde opa, die zich zo goed herpakt had na het overlijden, kreeg s 'nachts een herseninfarct. Hij kreeg dezelfde dag nog een operatie om de druk weg te nemen in zijn hoofd maar werd daarna in een kunstmatige coma gehouden op de intensieve eenheid. Op 10 november kregen we te horen dat er geen behandeling meer was voor zijn toestand. Als hij al zou kunnen ontwaken zou er geen menswaardig leven meer mogelijk zijn. We kregen nog tot donderdag om afscheid te nemen. Zowel de oma en de opa van onze kinderen waren gezonde mensen, die veel fietsten en gezond leefden.
Op vrijdag 20 november was er een afscheidsviering, die veel gelijkenissen had met die van de oma. Muziek die hij zelf gekozen zou hebben en een levensverhaal...hij ging de avond voor de beroerte nog naar een optreden van Chantal Acda (klik op het filmpje onderaan) in het cultureel centrum. Ik kende deze muziek nog niet. We gebruikten ook het nummer 'Arms Up High' in de viering en ben blij dat hij me dit leerde kennen. Het is de laatste muziek die hij gehoord heeft. Zijn echte muziekheld was echter Van Morrison.
Het was een lieve opa voor Vik en Stella, hij kwam graag op bezoek bij hen. De zondag ervoor kwam hij nog even langs om te puzzelen met Viktor (Viktor zijn nieuwe hobby is puzzels maken).
Hij was altijd geïnteresseerd in de kinderen, bracht Viktor maanden lang naar de onthaalmoeder zodat ik en Stella fijn in pyjama konden blijven zitten thuis na de nachten met amper slaap.
Zo kreeg Viktor een sterke band met opa, tientallen keren gingen ze naar de kinderboerderij. Hij vroeg dan altijd de toestemming of hij een chocomelkske mocht drinken of een ijsje mocht eten. We geven niet graag te veel suiker en nu denk ik soms dat hij beter gewoon gegeven had wat hij zelf wou geven. dat dat de taak is van grootouders.
Ook nu wou hij graag, indien nodig, Viktor naar school brengen en hem na school ophalen zodat hij niet naar de opvang zou moeten op jonge leeftijd. Hij zei dat hij hoopte dat ze Viktor op school niet zouden veranderen, hij is nogal actief, luidruchtig en wild. Dat hij zou kunnen blijven zoals hij was.
Dit komt veel harder aan dan verwacht, mede door de totale oververmoeidheid en stress. Het leven is natuurlijk niet altijd zo mooi als instagram en blogprentjes doen vermoeden. Toch schrijf ik dit graag hier neer, ook omdat hij een grote fan was van mijn blog. Als ik een tent maakte voor de kinderen of vakantiefoto's postte volgde er steevast een email hoe mooi hij het vond. Elke foto van de kinderen werd op zijn computer opgeslagen.
Bedankt aan iedereen die hulp bood de laatste weken, voor de kaartjes, hulp in de vorm van eten en of oppas van de kinderen. Merci Jenske voor de lekkere groententaart die plots aan huis werd geleverd, Karen voor de Tony chocolade (chocolade is altijd een goed idee), Noëlla voor de 'rouw'kost ( een variant van kraamkost), Joke voor het mooie stofje, Hella voor de babysit-hulp en mooie trui voor Vik,Miekevoor de lekkere soep en granolarepen,Kimvoor de zakjes met snacks zodat we zeker iets zouden eten in het ziekenhuis...en al de mensen die ik nu vergeet. Dat bloggers lieve mensen zijn, wisten we natuurlijk al wel.
Wat ik leerde voor de toekomst is dat het brengen van eten een heel aangename en welkome hulp is. De dagen rond een begrafenis hebben wel wat weg van de 'kraamtijd' waar de kraamhulpkraamkost(zie Mme Zsazsa) kookt, de kinderen helpt verzorgen, de was doet enz...Er is letterlijk geen energie over om te winkelen en te koken.
Veel mensen, net zoals ik zelf, zeggen, bel maar als er iets is of als ge iets nodig hebt. Maar om een of andere reden kost dat ook energie, de telefoon pakken en iemand bellen om te vragen of die persoon eten wil komen brengen. Het is niet iets wat ik snel zal doen.
Vandaag gingen we naar de kinderboerderij waar opa altijd met Viktor wandelde, eerst met de buggy, later met de loopfiets. Ook vorig jaar, de dag na de uitvaart van mijn schoonmama, wandelden we daar met met 'opa'...hij zou nog een mooie tijd tegemoet gaan met zijn kinderen en kleinkinderen. Alles is nu weer anders, zijn verjaardag volgend weekend, de feestdagen...
Viktor vertelden we dat opa op de maan woont, dat is heel ver weg, daar kom je zo maar niet van terug. Hij weet dat hij nooit meer terugkomt maar dat hij wel kan wuiven naar boven. Stella zal geen herinneringen hebben.
Hieronder een foto die ik trok vorige winter in maart, op straat in mijn badjas, terwijl opa met Viktor naar zijn auto wandelde om hem naar de opvang te brengen. Hij moest altijd wandelen aan de veilige kant van de huizen met een stevige tred en stevige handdruk. Terwijl Viktor vertelde wat hij allemaal zag. Het gaf me veel rust om een jonge baby niet te moeten aankleden en in de auto te moeten zetten in de kou ,
Bedankt daarvoor!
those we loved but lost are no longer where they were but are always where we are
Ik had nog enkele kleertjes te bloggen die ik afgelopen zomer maakte voor mijn dochter. Simpele kleren, maar daarom niet minder leuk.
Dit warme jasje maakte ik al eens eerderals kraamcadeau en nu maakte ik er eentje voor Stella. Het komt uit het boek 'Zo Geknipt!', het stofje is er een van Soft Cactus. Zo gemakkelijk te maken en vooral héél handig om snel aan te doen zonder getrek aan smalle mouwen. Het jasje is maat 62-68 maar Stella past er op een jaar nog vlotjes in.
dochter met ochtendhumeur
Het Grace kleedje maakte ik ook als verjaardagsjurkje. Het staat haar wel en ik had nog wat van deze Soft Cactus liggen dus maakte ik er nog eentje in een maatje groter. Voorlopig hangt het nog in de kast.
Hieronder nog een simpel leggingske met bijpassend haarbandje. Stofje komt van Habiba in Leuven.
Toen ik deze foto trok viel het me op hoe fel ze op mij lijkt als baby, kijk zelf maar hieronder
Het onderstaande kleedje is heel leuk om te maken. Het is het tricot babykleedje van Lily en Woody.Een patroon in maat 62 en 80 (alle maten van 0 tot 2 jaar zijn onderweg!) dat heel snel in elkaar steekt. Ik maakte het in maat 80, wat voor Stella nog lang is, in een stofje van Froy en Dind. Ideaal om in te spelen!
Ik herhaalde het patroontje nog eens met deze konijnenstof. Ik kocht een kleedje maat 122 in de solden bij H&M en verknipte dat tot een mini kleedje. Doorlopende print zat er dus niet in maar ik kon niet weerstaan aan de konijnen.
Kleedjes dat maak ik graag maar ik denk als Stella zou mogen kiezen, ze het liefste een sponsen pyjama zou aandoen om de dag door te komen. Pyjama's blijven favoriet dus maakte ik nog eens de Kiind jumpsuit met stoffen van Habiba. Altijd een succes en snel klaar!
Tot slot nog twee simpel A-lijntjes, gemaakt van stukjes stof die ik kreeg via een swap op Instagram en een stukje vintage kussensloop. Stella heeft de ideale leeftijd nu voor A-lijntjes (ze vallen mooier als baby rechtstaat of stapt). Body'ke en kousenbroek aan en hup kleedje erover.
Vorige week organiseerde Marleen een leuke stoffenruil bij haar thuis. Ik kwam thuis met een grote stapel mooie stofjes vanLinde, An, Mieke, Joke, Nele,Marleen enHella. Ik kan dus weer even verder! Heel leuk zo stoffen ruilen (in mijn geval kopen want ik had niet veel ruilwaar) die een ander wegdoet. Vaak ben je je eigen stoffen die in de kast liggen echt beu gezien maar vindt iemand anders ze wel nog geweldig, soms heb je nog heel wat restjes liggen...Voor Stella kleedjes heb ik in ieder geval geen grote stukken nodig.
kijk hoe schoon!
Als iemand nog leuke kleine meisjeskleedjespatronen weet, laat maar weten!
Viktor gaat stilaan ook van maat 86 naar maat 92 zodat ik weldra met Zonen09 pratronen aan de slag kan, eindelijk! Hij start na de herfstvakantie met school. Deze week ging hij al eens een halve dag oefenen en dat ging zonder tranen...toch gek zo een klein kleuterke voor de eerste keer afzetten. Die was toch nog maar net geboren?!?
In dezeblogpost had ik het over opvoeden zonder te veel straffen/belonen en over de twijfel over de schoolkeuze.
Ondertussen zijn we heel blij met onze keuze voor een kleinere Freinetschool waar kinderen veel leren door ervaringen en zelf dingen ontdekken. Ik had het toen over onvoorwaardelijk opvoeden, aangezien Viktor zijn 'terrible two's' eraan kwamen en ik moet zeggen, er was niks terrible aan. Koppige fases zijn vooral een kwestie van geduldig zijn en af toe ook de humor van dat 'puberen' inzien. De dingen die ik toen beschreef hebben in ieder geval wel geholpen er ontspannen mee om te gaan. Echte driftbuien hebben we nog niet gezien.
Mensen zijn er soms heel goed in om anderen bang te maken in hun keuzes, gebaseerd op totale onzin. Als je wil thuisbevallen worden er ook ineens horrorverhalen bovengehaald van 'horen zeggen' ( nooit uit eigen ervaring) en zo kreeg ik nu te horen dat er van kinderen uit Freinetonderwijs 'later niks komt'. Na vele gesprekken met mensen die het zelf volgden, ouders en leerkrachten ben ik gerustgesteld. Dit komt helemaal goed en weer een bevestiging dat je altijd naar uw gevoel moet luisteren. Dat is de belangrijkste les die ik leerde sinds ik kinderen heb.
Ik was alvast blij met wat ik las op hun website: "Het is voor ons van belang dat kinderen hun gevoelens leren uiten en verwoorden, maar zeker in eerste instantie dat ze hun gevoelens leren herkennen. Hiervoor willen we hen ruimte bieden en voor hen een veilige haven trachten te creëren waarbinnen dit kan. Belangrijk is het kunnen uiten op een aanvaardbare manier als het kunnen omgaan met de meningsuitingen van anderen. Belangrijk is het het aanscherpen van het inlevingsvermogen van kinderen zodat ze zicht krijgen op de gevolgen van hun interacties. We brengen kinderen verantwoordelijkheidsgevoel bij en laten hen hierin evolueren.''
Ik won een leuke workshop bij Studio Loup-je. Jenske richtte dit eigen atelier op en geeft er nu teken- en knutsellessen aan kinderen en volwassenen maar dus ook de 'Moeders night out'.En dat is nu nét wat ik nodig had, een creatieve avond voor mezelf. Op het programma stond een plantenhanger knopen, je ziet ze nu her en der verschijnen in winkels en op Pinterest. Een beetje nostalgisch met de macramé uit de jeugdjaren. Het was een hele fijne avond met leuk gezelschap, een mooie locatie en heel lekker eten dat Jenske kookte voor ons.