Begin vorig jaar, toen Viktor 10 maanden oud was namen we afscheid van zijn oma (mijn schoonmama), veel te vroeg. Ik schreef hoe we dringend nood hadden aan 'rust', we werkten die winter een beetje in ons huis en zouden twee weken later verhuizen. Viktor begon stilaan wat langer te slapen...het waren vermoeiende tijden. Een eerste kind is toch een hele aanpassing.
Toen Viktor zijn jonge oma stierf, bleek ik al zwanger te zijn van Stella, waarvan we op dat moment nog niet op de hoogte waren. Ze vroeg me nog bij haar afscheid of er een nog een kindje zou komen, een broer of zus voor Viktor en ik zei: "ja hoor dat komt er zeker" want we wilden graag meer dan een kind. Ik denk dat ze stiekem (net als ikzelf) hoopte op een kleindochter. Ze leeft verder in Stella, dat voelen we zo aan (met haar wijze blik). De zwangerschap was niet zo gemakkelijk, Viktor zou pas gaan doorslapen tegen de geboorte van zijn zus. Het eerste jaar van Stella was ook een serieuze beproeving waar we nog niet van bekomen zijn.
Enkele weken geleden zag alles er ineens weer veel beter uit. Ik voelde me gelukkig, we vierden Stella haar eerste verjaardag en we begonnen stilaan weer plannen te maken om ons huis verder af te werken. De kinderen worden 'groter' (Stella een jaar en Viktor tweeeneenhalf jaar).
Stella slaapt redelijk door en Viktor zou op 9 november starten in een Freinetschool in de buurt, een toffe school die we konden vastleggen omdat beide opa's voor Viktor gingen 'kamperen', drie dagen en nachten.
En toen gebeurde er op 6 november iets wat hard aankwam, die lieve gezonde opa, die zich zo goed herpakt had na het overlijden, kreeg s 'nachts een herseninfarct. Hij kreeg dezelfde dag nog een operatie om de druk weg te nemen in zijn hoofd maar werd daarna in een kunstmatige coma gehouden op de intensieve eenheid. Op 10 november kregen we te horen dat er geen behandeling meer was voor zijn toestand. Als hij al zou kunnen ontwaken zou er geen menswaardig leven meer mogelijk zijn. We kregen nog tot donderdag om afscheid te nemen. Zowel de oma en de opa van onze kinderen waren gezonde mensen, die veel fietsten en gezond leefden.
Op vrijdag 20 november was er een afscheidsviering, die veel gelijkenissen had met die van de oma. Muziek die hij zelf gekozen zou hebben en een levensverhaal...hij ging de avond voor de beroerte nog naar een optreden van Chantal Acda (klik op het filmpje onderaan) in het cultureel centrum. Ik kende deze muziek nog niet. We gebruikten ook het nummer 'Arms Up High' in de viering en ben blij dat hij me dit leerde kennen. Het is de laatste muziek die hij gehoord heeft. Zijn echte muziekheld was echter Van Morrison.
Het was een lieve opa voor Vik en Stella, hij kwam graag op bezoek bij hen. De zondag ervoor kwam hij nog even langs om te puzzelen met Viktor (Viktor zijn nieuwe hobby is puzzels maken).
Hij was altijd geïnteresseerd in de kinderen, bracht Viktor maanden lang naar de onthaalmoeder zodat ik en Stella fijn in pyjama konden blijven zitten thuis na de nachten met amper slaap.
Zo kreeg Viktor een sterke band met opa, tientallen keren gingen ze naar de kinderboerderij. Hij vroeg dan altijd de toestemming of hij een chocomelkske mocht drinken of een ijsje mocht eten. We geven niet graag te veel suiker en nu denk ik soms dat hij beter gewoon gegeven had wat hij zelf wou geven. dat dat de taak is van grootouders.
Ook nu wou hij graag, indien nodig, Viktor naar school brengen en hem na school ophalen zodat hij niet naar de opvang zou moeten op jonge leeftijd. Hij zei dat hij hoopte dat ze Viktor op school niet zouden veranderen, hij is nogal actief, luidruchtig en wild. Dat hij zou kunnen blijven zoals hij was.
Dit komt veel harder aan dan verwacht, mede door de totale oververmoeidheid en stress. Het leven is natuurlijk niet altijd zo mooi als instagram en blogprentjes doen vermoeden. Toch schrijf ik dit graag hier neer, ook omdat hij een grote fan was van mijn blog. Als ik een tent maakte voor de kinderen of vakantiefoto's postte volgde er steevast een email hoe mooi hij het vond. Elke foto van de kinderen werd op zijn computer opgeslagen.
Bedankt aan iedereen die hulp bood de laatste weken, voor de kaartjes, hulp in de vorm van eten en of oppas van de kinderen. Merci Jenske voor de lekkere groententaart die plots aan huis werd geleverd, Karen voor de Tony chocolade (chocolade is altijd een goed idee), Noëlla voor de 'rouw'kost ( een variant van kraamkost), Joke voor het mooie stofje, Hella voor de babysit-hulp en mooie trui voor Vik, Mieke voor de lekkere soep en granolarepen, Kim voor de zakjes met snacks zodat we zeker iets zouden eten in het ziekenhuis...en al de mensen die ik nu vergeet. Dat bloggers lieve mensen zijn, wisten we natuurlijk al wel.
Wat ik leerde voor de toekomst is dat het brengen van eten een heel aangename en welkome hulp is. De dagen rond een begrafenis hebben wel wat weg van de 'kraamtijd' waar de kraamhulp kraamkost (zie Mme Zsazsa) kookt, de kinderen helpt verzorgen, de was doet enz...Er is letterlijk geen energie over om te winkelen en te koken.
Veel mensen, net zoals ik zelf, zeggen, bel maar als er iets is of als ge iets nodig hebt. Maar om een of andere reden kost dat ook energie, de telefoon pakken en iemand bellen om te vragen of die persoon eten wil komen brengen. Het is niet iets wat ik snel zal doen.
Vandaag gingen we naar de kinderboerderij waar opa altijd met Viktor wandelde, eerst met de buggy, later met de loopfiets. Ook vorig jaar, de dag na de uitvaart van mijn schoonmama, wandelden we daar met met 'opa'...hij zou nog een mooie tijd tegemoet gaan met zijn kinderen en kleinkinderen. Alles is nu weer anders, zijn verjaardag volgend weekend, de feestdagen...
Viktor vertelden we dat opa op de maan woont, dat is heel ver weg, daar kom je zo maar niet van terug. Hij weet dat hij nooit meer terugkomt maar dat hij wel kan wuiven naar boven. Stella zal geen herinneringen hebben.
Hieronder een foto die ik trok vorige winter in maart, op straat in mijn badjas, terwijl opa met Viktor naar zijn auto wandelde om hem naar de opvang te brengen. Hij moest altijd wandelen aan de veilige kant van de huizen met een stevige tred en stevige handdruk. Terwijl Viktor vertelde wat hij allemaal zag. Het gaf me veel rust om een jonge baby niet te moeten aankleden en in de auto te moeten zetten in de kou ,
Bedankt daarvoor!
those we loved but lost are no longer where they were but are always where we are
