Geboorteverhaal Viktor

Ik schreef een geboorteverhaal en twijfelde om het hier te posten omdat het toch ook wel iets heel persoonlijk is. Aan de andere kant hoort bevallen gewoon bij het leven en wil ik dit verhaal met jullie delen, misschien kan het anderen inspireren om het ook eens op 'n 'andere' manier te doen. Bevallen hoeft niet schrikwekkend te zijn, maar kan ook eenvoudig en normaal zijn.
Ik wil ook reclame maken voor 'de vroedvrouw' omdat dat dé persoon is die iedere vrouw nodig heeft voor, tijdens en na een zwangerschap. Ik vertel het tegen iedere zwangere, omdat ik merk dat men meer info en begeleiding nodig heeft dat datgene wat de gynaecoloog je vertelt. Een gynaecoloog is een specialist, gespecialiseerd in de zwangerschap die bijvoorbeeld extra opvolging nodig heeft. De vroedvrouw is gespecialiseerd is de opvolging van de normale zwangerschap, bevalling en kraamperiode. Je gaat volgens mij ook naar de huisarts en niet meteen naar een NKO arts als je verkouden bent:)

Ik zelf ging voor de opvolging zowel naar een dokter (voor onder andere drie echo's) als naar vroedvrouwen en vond die combinatie ideaal, de dokter voor de medische zaken, de vroedvrouw voor je verhaal te doen en al je vragen te stellen. Een consult bij een vroedvrouw wordt trouwens 100% terug betaald door de mutualiteit, iets wat velen niet weten. Voor meer info wat een vroedvrouw voor jou kan doen : klik hier (website van de vlov).

Hieronder ons verhaal, voor wie het niet zo heeft op bevallingsverhalen, kan deze post gewoon overslaan.

Van zodra de roze streep op de zwangerschapstest verscheen wist ik dat ik thuis wou bevallen. Als vroedvrouw had ik genoeg ervaring in het ziekenhuis opgedaan om te weten dat het daar voor mij geen ‘veilige’ plaats is om te bevallen. Veilig in de zin van rustig, op gemak je eigen ding kunnen doen. Thuis bevallen intrigeerde me ook maar ik wist niet zeker of ik dat wel zou aankunnen, ik vond mezelf te flauw daarvoor. Rond 5 weken zwangerschap ging ik ging op zoek naar vroedvrouwen en kwam bij het GIC in Geel terecht. Voor echo’s ging ik naar de gynaecoloog. Na een goede zwangerschap en onder andere haptonomische begeleiding bij vroedman Jo was ik naar het einde van de zwangerschap super relaxt en  goed voorbereid om te bevallen. Ik stopte een maand voor datum met werken en gebruikte mijn tijd om goede boeken te lezen over thuis bevallen en naaide en knutselde de laatste babyspullen in elkaar. Er was geen angst om te bevallen. Iedereen vroeg me naar het einde toe of ik het nog niet beu was, maar ik genoot van de laatste weken en voelde me heel goed.

Op zaterdag 30 maart, een dag voor de bevalling, voelde ik, achteraf gezien, dat er iets ging gebeuren. Ik was 39 weken en 5 dagen ver en wist dat het niet zo lang meer kon gaan duren, al moest de baby voor mij er nog niet meteen uit. We hadden het nog heel gezellig samen en ik genoot van de vrije tijd. Voormiddag gingen Jan en ik nog naar de stad, ik al ‘waggelend’, want ik had al sinds vroeg in de zwangerschap serieuze bekkeninstabiliteit. Ik voelde dat zijn hoofd al laag zat. We aten in de Coeckepanne, iets wat ik nog wou doen, voor de baby er zou zijn er vanuit gaan dat je dan niet meer kunt gaan uit eten. Namiddag was ik ineens heel moe en deed een lange middagdut, we deden nog boodschappen en ’s avonds keken we een grappige film (Ted). Om 21u braken mijn vliezen. Niet in een plons maar in kleine beetjes. Als ik ging zitten voelde ik zijn hoofd bewegen en kwam er een beetje helder vruchtwater, als ik rondliep kwam er niks dus twijfelde ik of het wel degelijk gebroken was. Gek dat je zelfs als vroedvrouw nog kan twijfelen aan zoiets, want het was wel duidelijk vruchtwater. Ik dacht er verder niet bij na en ging slapen. Ik was niet zenuwachtig of bang, eerder nieuwsgierig naar de volgende nacht en dag. Die nacht sliep ik eens een hele nacht door, iets wat al weken moeilijk ging door mijn pijnlijk bekken en maagzuur. De baby gunde ons veel rust die zaterdag en was zelf nog heel actief in de buik.

Op Pasen, zondag 31 maart, verloor ik om 6u s’ morgens duidelijk meer vruchtwater, deze keer had ik geen twijfel maar ik ving het toch op in een glas, om het later aan de vroedvrouw te tonen. Ik hoopte dat de weeën snel zouden beginnen omdat ik niet naar het ziekenhuis zou willen gaan met gebroken vliezen en geen weeën. Om stipt 9u begonnen de weeën om de drie minuten, ze duurde een minuut. Ik timede de weeën met een applicatie op de I-pad en nam mezelf voor om na een uur de vroedvrouw te bellen om te laten weten dat het begonnen was.De contracties kwamen super regelmatig en waren goed sterk. Ik vond het wel spannend en maakte de living gezellig en zette overal verwarming op. Ik kon nog veel lachen en praten tussen de weeën en had nog geen hulp nodig.  Ik kom me behelpen op de bal, in de zetel, in de schommelstoel, rondwandelend...

Om 10u heb ik vroedvrouw Lieve gebeld die voorstelde om tegen 12u te komen kijken. Jan maakte tegen de middag macaroni, zodat we iets hadden om te eten als de baby er zou zijn. Ik wou graag in bad maar besloot te wachten tot de vroedvrouw er zou zijn, want ik was niet zeker of het ’n goed idee was om zo vroeg al in bad te gaan.

Tegen 12u45 is Lieve aangekomen en vroeg ik of ik in bad mocht gaan liggen en het antwoord was ‘ge moogt alles doen wat ge wilt’. Ze zei me dat ik nog meer in de endorfines moest gaan en vroeg me ook of ze moest blijven of naar huis gaan. Ik wou eerst in bad gaan en dan kijken hoe het zou gaan want ik had het gevoel dat de weeën toch al wel sterk waren en ik wist dat ze 40 minuten moest rijden. Goed dat ik ze niet had weggestuurd. De weeën werden serieus sterker in bad. Ik vond de pijn fel lijken op pijn van mijn regels maar vond het ook wel goed te doen. Tijdens de wee had ik de nood om veel geluid te produceren, ik herinner me dat ik tussen weeën tegen Jan zei dat het allemaal veel erger is dan het lijkt en dat was het ook. Het volume geluid stond niet echt in verhouding met de pijn die ik voelde, het was gewoon een manier om een wee door te komen. Ik heb druiven gegeten in bad en gaf de druiven terug aan Jan als ik pijn kreeg, anders zou ik ze plat pitsen. Het was een heel gezellig moment en we vroegen ons af of de baby nog voor vandaag zou zijn, maar gingen er eigenlijk van uit dat hij toch op de uitgerekende datum, 1 april zou komen.

Verslag Lieve: 13u: contracties blijven goed doorkomen, iets minder frekwent. Tine beweegt veel, wiebelt en schommelt, is tussenin helder, maar maakt veel minder oogcontact.

Na een uurtje wou ik liever uit het bad, omdat het niet veel meer afdeed, dus ging ik in de living een beetje rond waggelen, op de bal zitten, op de bal wiegelen, op de zetel hangen met mijn knieën op een matrasje, ik wou iedere wee iets anders doen en voelde dat elke wee mee pijn deed dan de voorgaande. Lieve was al die tijd, breiend, aanwezig maar niet opvallend, ze kwam af en toe eens kijken en vroeg of ze iets kon doen, wat op dat moment nog niet nodig was. Ze at van Jan zijn macaroni.

Verslag Lieve: 14u: Tijdje in bad gelegen, maar heeft meer nood aan beweging. Tijdje in bed op zij en handen en knieën, Tine beweegt veel met bekken en zoekt telkens voor andere houding, nu weer in living op de bal, met de bal, voor de bal, elke wee iets anders. Veel rugpijn. Tussenin heel helder, dan weer afgesloten en weinig oogcontact.

Jan duwde op mijn rug, gaf kersenpitkussens en mocht soms gewoon niks doen van mij.  Volgens mij kwamen toen de endorfines want ik herinner me niet meer alles vanaf dat moment. Ik at een banaan tegen de honger en ’n beetje later was ik misselijk en had ik het gevoel dat ik moest overgeven, ik zag het ineens niet meer zitten. Mijn verstand nam het een paar seconden over en ik verloor de controle en vroeg om een inwendig onderzoek, want ‘als ik nog maar 1 cm ontsluiting zou hebben, ik naar het ziekenhuis zou willen gaan’.

Om 15u deed Lieve een inwendig onderzoek en had ik 5-6 cm ontsluiting en een verstreken hals en ingedaald hoofd. Ik had weer wat hoop maar wist ook dat het ergste nu nog zou komen. Pijn in mijn buik had ik niet, ik voelde vooral het hoofd duwen in mijn onderrug, ik veronderstel dat dat rugweeën waren wat ik voelde. Ik vond geen goede houding meer in de living en de vroedvrouw stelde voor om even in de slaapkamer op bed te liggen zodat ik tussen de weeën wat kon ‘rusten’. Dat klonk zo geweldig, dat woord rusten, dat ik meteen instemde.

Verslag Lieve: 15u: contracties tijdelijk wat minder, Tine kreeg het moeilijk en had zin om het op te geven, had schrik dat er nog geen werk verricht was. Daarom vaginaal onderzoek op haar vraag. Tine is terug veel helderder, wel goed in zichzelf tijdens een wee.

Ik lag op bed en Lieve masseerde mijn rug tijdens de wee, ik had enorme drang om mijn benen te strekken, vermoedelijk doordat het hoofd zakte, waardoor ik mijn voeten heel hard op haar heupen duwde. Ik had lange rustpauzes tussen de weeën. Achteraf gezien denk ik dat ik hier al bijna volledige ontsluiting moet gehad hebben want ik had toen ook al drukgevoel. Lieve zorgde ervoor dat ik niet panikeerde tijdens de weeën, ik denk dat dit het moeilijkste moment geweest is tijdens de arbeid. Ze zei me niet aan de volgende wee te denken en te profiteren van de pauzes tussenin. Ik zei tegen haar dat ik in mijn opblaasbad wilde bevallen waarop ze Jan de boodschap gaf dit dan ook maar meteen te installeren. Ik weet eigenlijk niet wat Jan op dat moment aan het doen was, hij kon in ieder geval niet zo veel meer voor mij doen toen. Het badje stond gelukkig al een week opgeblazen klaar in de babykamer. Lieve sms-te toen met de tweede vroedvrouw (denk ik).

Terwijl ik naar de wc ging rond 16u45 en duidelijk zelf het hoofd voelde zakken, was Jan in de weer met de tuinslag en het badje, iets wat nog niet zo simpel ging. Lieve had ondertussen Hannelore, de tweede vroedvrouw verwittigd om door te komen.

Rond 17u kon ik in het badje in de living, wat de eerste seconden geweldig was, maar na een paar minuten een beetje een tegenvaller want ik had persdrang en totaal geen zin om te persen. Ik ging op mijn rug liggen en probeerde toch mee te persen maar vaak pufte ik de weeën weg, puur uit tegenzin. Ik had geen zin meer in pijn en ik had niet echt het verwachtte gevoel van opluchting. En als ik niet mee duwde kwam er ook geen persdrang dus deed ik liever niks. Ik denk dat de baby ook nog niet klaar was om eruit te komen. Zijn hartslag is altijd goed gebleven en werd ’n paar keer die dag gecontroleerd met de Doptone. Ik was blij dat ik niet aan de monitor lag in een bed.

Even later, rond 17u30, kwam ook Hannelore onopvallend aan. Ik was ondertussen serieus luidruchtig geworden, de buren waren die dag gelukkig niet thuis wat ze zouden me zeker gehoord hebben. Tussen de weeën door was ik vrij helder en kon ik nog vragen stellen als ‘nu is het ergste toch voorbij?’ en ‘ hoeveel ontsluiting zou ik nu hebben?’ en ik vroeg aan Jan of het nog wel ging met hem, hij zat er naar mijn gevoel wat bleek bij. Jan kon op dat moment niet veel meer doen voor mij buiten er gewoon langs zitten. Van samen in het bad gaan om te bevallen was op dat moment geen sprake meer. Tijdens de wee produceerde ik alleen maar (veel) geluid. De bel ging nog omdat mijn ouders voor de deur stonden met een fruitkorf voor Pasen, Lieve is die dan gaan aannemen aan de deur en liet ze weten dat het stilletjes begonnen was. Ik was echt lastig dat ze net nu een fruitkorf moesten brengen en wou niet gestoord worden.

Verslag Lieve: 16u45: beginnende druk. Hannelore verwittigd. 17u15: blijvend drukgevoel, Tine duwt mee op gevoel. 17u30: aankomst Hannelore, Tine voelt het kindje zitten op 3 cm van de uitgang.

Rond 19u, na zeker anderhalf uur te liggen persen op mijn rug bleek dat niet de meest efficiëntste houding en stelden de vroedvrouwen voor om van houding te veranderen en op de baarkruk langs het badje verder te persen, de baby had de zwaartekracht nodig om geboren te worden. Ik zag die baarkruk staan en vond het eruit zien als een marteltuig. Ik had zelf gevoeld dat het hoofd niet ver meer zat, maar voelde ook niet veel vooruitgang. Uit het bad komen zag ik totaal niet zitten dus dan maar op handen en knieën leunend op de rand van het badje.

Verslag Lieve: 18u30: Druk wordt sterker en sterker, maar Tine ziet het niet altijd zitten om te persen. Zij zucht door verschillende weeën heen. Ze ligt achterover in bad en wil niet van houding veranderen. 19u: het hoofdje zit aan de uitgang, voorgesteld om toch van houding te veranderen. Tine drukt verder op haar knieën, maar voelt er zich nog niet klaar voor.

Met een hand hield ik Lieve haar hand vast en met de andere hand voelde ik hoe het hoofd verder zakte en weer terugging. Ik vond het heel frustrerend dat hij terug naar binnenging en zag het totaal niet meer zitten. Ik riep dat ze mochten knippen (en ik meende dat op dat moment), maar daarop werd (gelukkig) niet ingegaan. Lieve zei dat ik tegen de baby moest praten en zeggen dat hij eruit moest komen en ik kon alleen maar kwaad zijn op het kind en zei dat het niet meer terug mocht gaan. Achteraf was dat wel grappig.Op handen en knieën voelde ik meteen dat dit wel hielp maar vond de pijn serieus tegenvallen, ik dacht aan al die vrouwen die in het ziekenhuis op hun rug moeten bevallen op een verlostafel en was blij dat ik dat niet zo moest doen. Ik was blij dat ik zo veel geluid mocht maken want zonder zou ik het niet gekund hebben.

Toen ik de kop voelde ‘staan’ nam ik nam al mijn kracht bij elkaar en om 19u10 werd Viktor in een beweging, in een duw geboren, hij ‘schoot’ echt ter wereld in het badje. Ik had mijn ogen toe en kon alleen maar aan de pijn denken. Ik had geen behoefte om hem meteen uit het water te vissen. Het was de ergste pijn de ik kende, was er niet goed van en even alleen met mezelf bezig. Hannelore was ondertussen foto’s aan het nemen. Die laatste tien minuten persen op handen en knieën leken wel uren maar waren achteraf maar enkele minuten.

Ik hoorde Jan zeggen, ’Oh tis ne schone’ en dat stelde me wel gerust en toen besefte ik ineens dat ik niet zomaar zo veel pijn had gehad maar dat er ook nog iets positief aan vast hing en dat er net een baby geboren was in dat badje! Ik was dat helemaal vergeten. Ik deed mijn ogen open en voor mij lag in de armen van Lieve en Jan een blauwe schattige mooie baby. Ik was nog steeds n’ beetje in paniek door de pijn en was niet meteen overtuigd dat alles goed met hem was. Lieve controleerde zijn hartslag aan de navelstreng en overtuigde me dat alles goed was, dat hij alleen n’ beetje tijd nodig had om te beginnen ademen. Ik probeerde hem tot wenen te krijgen door aan zijn voeten te zitten en toen dat ook gebeurde was de meeste pijn ook al vergeten. Ik was er wel van overtuigd dat ik super hard gescheurd zou zijn, doordat ik hem in een keer eruit geduwd had en dacht dat de ravage enorm zou zijn. Al kon me dat op dat moment weinig schelen. Het enige wat ik dacht was, oef dat hoofd is eruit. De pijn van de weeën was ik de dag erop al meteen vergeten maar voor de pijn van het persen heeft het toch een paar dagen geduurd eer ik die vergeten was.

Ik mocht uit het badje met Viktor in een handdoek in de zetel gaan zitten en werd nagekeken en wat bleek, geen scheur, niks. Nog een grotere opluchting voor mij. De moederkoek volgde al heel snel daarna en ook deze werd vlot en proper geboren, na een laatste keer pijnlijk persen. Er was amper bloedverlies. De navelstreng bleef nog pulseren en de moederkoek werd in een doek gedraaid en langs Viktor gelegd, hij heeft nog een hele tijd nageklopt. Toen hij niet meer klopte en dun en koud was geworden, heeft Jan hem doorgeknipt en werd de navelstreng met een koordje afgebonden (geen navelklem).

Rond 20u at Viktor voor de eerste keer van de borst en werd daarna nagekeken door Hannelore. Hij woog 3 kg en kreeg Apgar 7-10-10. Daarna at ik aan tafel nog macaroni die Jan die middag maakte, alsof er niks gebeurd was. Ik voelde me superfit. Lieve typte ondertussen het verslag. Na een douche kwamen de ouders nog langs in de slaapkamer om Viktor te bewonderen en de eerste nacht keek ik uren naar het mooie manneke langs ons in bed. Hij dronk ook de eerste nacht al goed, gaf soms wel wat slijmen over. Hij kwam super proper ter wereld en rook heel goed. Geen bloederige toestanden. We hebben hem de eerste dagen niet gewassen en geen kleren aan gedaan. De borstvoeding kwam zo snel op gang.

Alles was vanzelf gegaan, in ons eigen huis zonder gestoord te worden (buiten dan die ene keer dat de bel ging voor de fruitkorf). Helemaal zoals ik het wilde zonder  tijdsdruk, Syntocinon infuus, antibiotica, monitoring, inwendige onderzoeken, episiotomie, stress, epidurale verdoving, vreemde mensen, geuren en geluiden in de kamer én met de beste vroedvrouwen en Jan erbij.  Weeën begonnen om 9u ’s morgens, bevallen om 19u ’s avonds, niet slecht voor een eerste kind.

De week die erop volgde was zalig dankzij dagelijks bezoek van de  geweldige vroedvrouwen Lieve, Jolien, Hannelore en vroedman Jo en  hulp van ‘n lieve kraamverzorgster Amy. Een echte roze wolk.

Ik was thuisbevallen: Yes!

Op 5 mei is het internationale vroedvrouwendag! Wil je zwanger worden? Ben je al zwanger of net bevallen? Dan heb jij een vroedvrouw nodig!. Een vroedvrouw zoeken in je buurt? klik hier. Voor meer info over de vroedvrouwen waar ik ging voor begeleiding: klik hier.