dinsdag 21 juli 2015

Een hooggevoelige baby, een uitdaging!

Stella werd 9 maanden vorige week. Dat is toch een speciale leeftijd vind ik, de duur van een zwangerschap.
Waar de zwangerschap eindeloos lijkt te duren (zeker als het een beetje afzien was zoals bij mij door bekkeninstabiliteit en al vroeg pijnlijke voorweeën), vliegt de tijd met de baby voorbij. Zeker omdat ze het tweede kind is, gaat alles sneller omdat er gewoonweg geen tijd is om stil te staan bij alle nieuwe dingen die ze kan of doet.

Stella is een snelle en een 'felle' (heeft ze van mij), ze werd met een vaart geboren en aan dat tempo is ze blijven gaan...zeer alert ter wereld komen, bewust lachen in de eerste week, heel jong rollen in twee richtingen, veel brabbelen  (zegt al een tijdje mama), al jong kruipen enz...Ze is 9 maanden nu en stond vorige week eventjes 'alleen' en stapt met hulp, ik heb het gevoel dat het alleen stappen voor een van dees is, maar stimuleer ze niet te veel daarin want dan is ze echt al een peuter in plaats van baby. 
 Of dat allemaal zo goed is voor haar is nog de vraag aangezien ze zichzelf letterlijk voorbij loopt de laatste maanden. En s'nachts moet dat dan verwerkt worden, met veel wakker worden. Inslapen gaat goed, doorslapen is een ander verhaal. De eerste maanden sliep ze enkel met een tetradoek over haar gezicht om zich af te sluiten en nu nog duwt ze haar knuffelschaapje voor haar ogen.

Ik kwam er al vrij snel (eigenlijk al tijdens de zwangerschap) achter dat ze gevoeliger is, alerter ook en actiever dan een gemiddelde baby, wat ze ook wel HSP noemen of hooggevoelig, hoogsensitief.
De eerste maanden weende ze veel en vooral heel luid, ze was snel overprikkeld en schrok snel. Ik weet dat ik meteen toen ze geboren werd dacht, amai ze kan wel héél hard wenen. Vaak ook voor kleine dingen, kou, pamper verversen, kleren uit doen, in bad gaan waren allemaal redenden voor een 'totaal uit proportie concert'. De nachten gingen de eerste 15 weken goed, maar daarna begon uit het niets het nachtelijk geween (gekrijs), Vanaf middernacht tot de ochtend werd ze ieder uur, soms ieder half uur krijsend wakker. Soms werden we er gek van.
Borstvoeding was gelukkig vaak een troost (en hielp ook voor de hechting) maar ik voelde als snel dat honger niet het probleem was. Nu op 9 maanden wordt ze nog steeds 5 keer wakker tussen middernacht en de ochtend maar het wenen is minder luid, ze is sneller te troosten ook. Ze is wat gematigder aan het worden en kan zichzelf al eens troosten. Het went ook wel, het weinige slapen, ik kan meer aan dan ik op voorhand had gedacht. 

Ook tijdens de zwangerschap zat ze geen minuut stil. Viktor bewoog ook wel veel in de buik, maar anders, meer in golven afgewisseld met slaapmomenten, hier was het een continu en onrustig gestamp tegen mijn ribben, heel moeilijk om het als aangenaam te ervaren en heel intens... ik kreeg er zeer vroeg harde buiken van die ook pijnlijk waren, Toen ze geboren was kon ik alleen maar zo opgelucht zijn, ik ben daar dagen zo blij van geweest, dat ze eruit was...waar ik bij de broer een gemis voelde van de baby die niet meer alleen van mij was. We lieten 3 echo's doen bij een gynaecoloog en bij de laatste echo kon die arts amper iets 'meten', omdat ze zo uitzonderlijk bewegelijk was, ze draaide de hele tijd rond haar as en de dokter gaf het al snel op. Ze gaf me toen het gevoel dat dat 'niet normaal' was..

Stella neemt heel snel stemmingen van anderen (vooral van mezelf) over, als ik stress had, nam ze dat meteen over en dan hielp een draagdoek ook niet veel. Ze wriemelde en weende net zolang tot ze eruit was gekropen, daar zit je dan met je mooie collectie draagdoeken en dragers. Ze hield niet van drukte (ook niet van kraambezoek) dus bleef ik 6 maanden zo goed als binnen (bij Viktor was ik er altijd op uit). Daardoor duurde de winter enorm lang voor mij. Aangezien ze in een winkel enorm hard kon wenen en de mensen naar me keken alsof ik haar mishandelde, bleef ik thuis... Ik werd dan vaak aangesproken met ' oh heeft ze honger?' terwijl ze vaak net gegeten en weer overgegeven had in de draagdoek...ik was zenuwachtig als ik ergens naartoe moest met haar.

Er waren ook wel wat medische problemen (als gevolg van spanning en stress?) zoals krampen, 5 maanden lang niet zelf kaka kunnen doen (spanning die er niet uitkan kan leiden tot vertraagde darmfunctie weet ik nu), veel reflux (ze geeft nog steeds over nu dus we zijn het al gewoon), koemelkallergie de eerste maanden, allemaal dingen die uiteindelijk met de hulp van homeopathie en osteopathie er wel allemaal uit zijn gegaan.  Gevoelige baby's hebben sneller last van die dingen.

Mijn zwangerschap was zwaar (mijn weerstand was weg en was veel ziek) en een beetje stressy en ik denk dat dat zeker heeft meegespeeld in haar symptomen. Werken gaan was zwaar en Viktor sliep pas echt helemaal door naar het einde van de zwangerschap toen hij geen borstvoeding meer kreeg. Meer en meer kinderen hebben reflux, wat volgens mij een symptoom is van de toenemende stress bij  zwangere vrouwen, altijd maar werken en blijven doorgaan,...Ik blijf een voorstander van 'rust' voor zwangeren, het is geen ziekte, maar je moet het rustiger aandoen. Ik stopte 5 weken voor de bevaldatum met werken en nam ook erna 6 maanden tijd thuis, gelukkig maar..

Ik herinner me van de laatste maanden dat ik vaak met de handen in het haar zat. Waar bij velen een eerste kind een grote verandering betekent, was dat bij ons bij het tweede kind, De eerste keer ging het me goed af, door mijn werkervaring met baby's had ik geen vragen of twijfels, liep de borstvoeding vlot en was alles een leuke ontdekking...Een band opbouwen vond ik ook moeilijker met een kind dat niet altijd gelukkig was en veel weende.
 Ergens ben ik ook een beetje opgelucht dat we hier al zijn geraakt want die 9 maanden zijn een beetje een 'waas'...als ik foto's terugkijk van toen ze een paar weken/maanden oud was, herinner ik me precies niet meer zo veel. Gelukkig schreef ik alles op in boekjes.
Gelukkig vergeet je de vermoeidheid, ooit...

Er waren heel veel leuke momenten geweest maar zeker ook heel zware, dat ik niet wist aan wie raad te vragen toen ze overdag ook veel weende...veel mensen vragen mij om raad maar aan wie moest ik dat vragen? Als je heel moe bent, zie je ook geen oplossingen.
De vroedvrouw kwam op mijn vraag rond 5 maanden nog eens op huisbezoek en dat gaf wel wat rust, ik heb dan ook echt een oermoeder-vroedvrouw, iemand met enorm veel ervaring, Ze straalt gewoon 'rust' uit (die mensen vergeet je nooit meer in je leven). Ze gaf ook aan dat Stella met enorm veel 'spanning' zat (ze wou toen steeds op haar benen staan wat niet normaal was voor haar leeftijd) en dat ze onbewust iets losmaakte, triggerde bij waardoor we elkaars gedrag alleen maar versterkten. Babytherapie zou kunnen helpen, vertelde ze..Ik heb dat uiteindelijk niet gedaan omdat ik voelde dat de hechting tussen ons wel goed zat, maar moest dat niet het geval geweest zijn, had ik dat zeker gedaan. Baby's kunnen door gehuil laten merken dat de zwangerschap of bevalling een stressvolle gebeurtenis voor hen was  ( Stella had thans een redelijk zachte thuisgeboorte, wel met een navelomstrengeling).. Inbakeren was toen tijdelijk een oplossing zodat Stella zelf wat rust vond.

Sinds ze 6 maanden is gaat alles wat beter, weent ze veel minder overdag, zit ze mee aan tafel, gaat ze halftijds naar (de beste) onthaalmoeder (gelukkig geen drukke opvang) en gaan wij ook meer genieten. Soms ga ik naar een kinesist die acupuntuur doet speciaal voor baby's, dan komt er deel spanning los bij haar en slaapt ze rustiger. Bij een klassieke arts moet je naar mijn ervaring niet zijn met dit verhaal. Ik ging een keer naar een pediater na de zoveelste nacht met geween en stond al snel met een doos Omneprazole (wat ik niet heb gegeven) terug buiten. Hij wou haar ook binnenstebuiten draaien, met stresserende onderzoeken van haar darmen, ik ben blij dat ik toen mijn gevoel gevolgd heb en dat niet heb laten doen. Een baby met spanning heeft vooral rust nodig.
De klassieke geneeskunde denkt snel in oorzaak-gevolg, wenen? dus reflux dus medicatie... zo werkt het niet altijd. De oorzaak van te veel maagzuur wordt niet gezocht. Of ze gaan aan de borstvoeding twijfelen (ahja want daar wordt toch altijd aan getwijfeld), en ik kreeg de raad kunstvoeding te geven met een kinderkoek in...niet dus.
Ik heb veel getwijfeld het laatste jaar, maar de borstvoeding werd nooit in de weegschaal gelegd. Ik weigerde daar aan te twijfelen. De natuur is niet zo dom om een melk te voorzien waar mijn kind niet goed bij zou zijn, verzekerde ik mezelf.
Ik besefte ook dat er veel moeders alleen voor staan, hoe doen die dat dan? Ik begreep ook beter dat er situaties zijn waar het uit de hand loopt, waar een baby geschud wordt ofzo..het wenen kan hard aankomen soms. Zo leer je toch weer bij, elk kind is anders.

Viktor was als eerste kind relaxter, iets voorspelbaarder ook wat het moederschap ook wat ontspannender maakte. Hij weende ook wel eens, had ook vermoeiende sprongen waar weende s'nachts nooit zo veel zonder duidelijk reden. Die nachten zijn kapotmakend. Ik ben blij dat hij als eerste kwam omdat ik anders onzeker zou zijn geworden. Al de dingen die ik wist, werkte ineens niet meer...alle adviezen en raad waarmee ik andere mama's steeds kon helpen werkten hier niet. 

Ondertussen is Stella een blije baby van 9 maanden. Ze heeft geen medische problemen meer buiten haar doorslapen, ze eet heel graag (ze kan gewoon van tafel mee-eten want knabbelt als de beste). Haar ogen zijn altijd groot open, bang om iets te missen... ik zie iets in haar blik wat ik niet goed kan omschrijven. Ik zeg altijd maar, "Stella, dat is een speciale, moeilijk uit te leggen". Er zijn mensen die haar op schoot nemen ( voor zover dat gaat want ze kruipt er binnen de paar seconden weer af) en die aanvoelen wat ik bedoel. Ze is 'anders'...ik merk dat gevoelige mensen aanvoelen wat ik bedoel. Zijzelf voelt ook goed aan bij wie ze op schoot wil en bij wie niet.

Ze is nu op de leeftijd van de verlatingsangst (ze wil niet altijd gepakt of aangekeken worden voor vreemde mensen) dus kruipt ze als een gek achter me aan, hangt ze vaak letterlijk aan mijn been.Ik heb het gevoel dat ze al van heel veel dingen bewust is, dat ze speelgoedjes veel sneller doorheeft dan haar broer, ze wil ook alleen maar spelen met zijn dingen, speelgoed dat voor haar leeftijd is, interesseert haar niks. Ze houdt enorm van muziek ('danst' al bewust) en moet zich vaak even 'opladen' op schoot, (met borstvoeding) om daarna weer aan een vaarttempo rond te kruipen. Zeer intens.

Alles gaat voorbij, alles is een fase, dat weten we ondertussen al. Je mag niet vergelijken tussen kinderen, maar als je aanpak zo een verschillend effect heeft, doe je het toch automatisch, waar je de eerste keer zo zelfzeker was, zonder vragen, twijfels, liep het hier  toch anders dan verwacht. Ik verlang naar 'tijd' voor mezelf, naar een minder intense periode met peuter  (bijna kleuter) en baby maar besef ook dat deze periode speciaal is.

Nog dit: Hooggevoeligheid of hoogsensitiviteit is geen afwijking of een ziekte maar een karaktereigeschap die bij 15 tot 20% van de bevolking voorkomt. Het is in de meeste gevallen aangeboren en lijkt vaker voor te komen bij vrouwen dan mannen. het wordt vaak verward met autisme , ADHD, sociale angst. Het grootste probleem die hooggevoelige mensen ervaren is overprikkeling. 
Binnen de gevoelige personen zijn er twee types te onderscheiden:
- de Sensatiezoeker ( ong 30 %) of High Sensation Seeker (HSS ), vaak extraverter en bewust op zoek naar nieuwe indrukken en ervaringen, ze zijn meer op de buitenwereld gericht. HSS'ers houden van spanning en avontuur en zijn bereid veel risico's te nemen. Ze laten meer van zich horen dan de Rustzoekers. Probleem kan zijn dat men vaak overprikkeld is, snel op dingen uitgekeken. Er is nood aan rust en soms aan afzondering. Dit kan verwarrend zijn voor jezelf of anderen. 
Ik heb zo een gevoel dat Stella (en ik zelf) tot dit type behoren, voor zover je al een uitspraak kan doen over zo een jonge baby. Ze komt in ieder geval zeer extravert over en heeft 'uitdaging' nodig net zoals mij. het is alleen nogal snel 'te veel'.
- de Rustzoeker ( ong 70 %) is vaak bewuster van zichzelf en anderen. Men houdt van een rustig en regelmatig leven en is minder impulsief dan de Sensation Seeker. Hij houdt niet van risico's en drukte. Ze worden vaak introvert bevonden. Probleem kan zijn dat men overspoeld geraakt, en zich terugtrekt en daardoor eenzaam kan voelen of last kan hebben van verlegenheid
.
Meer info over hooggevoeligheid kan je vinden op HSP Vlaanderen, Er is ook een zelftest voor volwassenen op deze website. Dit vond ik ook een fijn artikel over gevoelige baby's.

Hier is een super interessant tekst over de boek 'de taal van het huilen' van Aletha J Solter waarin het huilen wordt gezien als een noodzakelijke reactie op stress en dat dit huilen niet meteen moet worden gesust. Zeker eens lezen! De boek 'temperamentvolle kinderen' kan ook inzicht geven.

Ik ben benieuwd naar jullie ervaring; Ben je zelf HSP? Hoeveel van je kinderen ook? Zoon of dochter? Wat hielp je gevoelige baby/kind? Wat helpt jezelf?
Ze neemt het voortouw als het op deugnieterijen aankomt (hier 8 maanden oud)
Mijn  lief meiske, als je dit kan ombuigen naar een positieve eigenschap, ga je een interessant en creatief leven tegemoet!
Ik zou niet meer zonder haar kunnen, mijn Stella.

53 opmerkingen:

  1. Hier ook een hoogevoelige dochter. We werden hierop attent gemaakt door een verpleegster van de kraamafdeling, op haar 2de dag. En ze heeft gelijk gehad. Ook zij lijkt een sensatiezoeker, Maar met veel angsten. Ikzelf eerder een rustzoeker. Ondertussen wordt ze bijna 7 en soms vinden we heel gemakkelijk onze weg, op andere momenten voeren we een strijd. De buitenwereld heeft het er vaak moeilijk mee, omdat we dingen anders aanpakken. Schoolgaan was een zware uitdaging, maar dit jaar lukte het. Dankzij een juf met een hoogevoelige zoon en zijzelf ook lijkt me. Zij maakte de drempel schooljaar, vakantie voor het eerst doenbaar. Het totale wegvallen van prikkels was hels. Zij kon haar voor het eerst in de klas opvangen ...
    Eerlijk vind ik het zelf een zoektocht, ook omdat ik, door het zoeken, bij mezelf veel herken, anders zie. En dit niet toewenste voor haar. Maar het is zo. En het is goed zo!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ik kan heel hard het boek over temperamentvolle kinderen aanraden! Life changer hier...

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Via Gsm lukt het precies niet (hopelijk straks niet plots 5 comments van mij) maar: ik kan heel hard het boek over temperamentvolle kinderen aanraden. Heeft ons leven hier serieus (positief) veranderd!!! Daarvoor las ik ook in de boeken over hoogsensitieve en hoogbegaafde kinderen (waar ze kenmerken van vertoond), maar bij dat boek had ik volledig het gevoel dat het over haar geschreven was. Vol practische tips die makkelijk toe te passen zijn en die een gigantisch positief effect hebben.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. ohja ik vergat nog een link naar boeken, ik hoorde al goeds over dat boek!!

      Verwijderen
  4. Uw Stella = mijn Fran. Letterlijk elk woord dat hierboven geschreven is, is herkenbaar. Helaas heeft mijn Fran intussen een labeltje "ASS". Helaas omdat het niet fijn is om een kind met een labeltje te hebben, maar dat labeltje is nodig om deuren geopend te krijgen. Deuren die hulp bieden. Want alleen kunnen we het, jammer genoeg, niet meer. Onze Fran is nu bijna 11, staat voor haar puberteit. Maakt zichzelf het leven vaak zo moeilijk, piekert, zweeft op het randje van depressies.
    Ik hoop dat jullie een betere weg vinden dan ons. Wij zijn die eerste jaren nog te veel in de klassieke geneeskunde gaan zoeken. Met omeprazole, met stresserende onderzoeken, met borstvoeding afbreken op 6 maanden, ...
    Het is een vloek en een zegen tegelijk om zo'n kind te hebben.
    *knuffel*

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. bedankt voor je reactie, amai heftig verhaal
      een baby kan niet praten he, dan beland je al snel in dat medische straatje, een straatje zonder eind want die dingen helpen niet bij deze kinderen

      Verwijderen
  5. Dag Tiene,

    Wat een herkenbare tekst lees ik hierboven! Het voelt zelfs een beetje goed...ik ben niet de enige met een 'niet alledaagse' baby:-). Onze dochter Pien is nu 1,5 jaar en eerste kindje. Een zaligheid omdat ze zo vrolijk is,zo leergierig is en alles zo graag wil ontdekken,... Maar heb het afgelopen jaar ook wel eens anders ervaren... Een wiegje stond klaar in de living maar ze heeft er maar enkele keren in geslapen... Veel te veel prikkels,het maakte haar zo onrustig. Het park was ook maar even goed (terwijl ik bij vriendinnen zag dat hun kindjes er zo vredig in lagen te slapen. Had ik wel een 'normaal' kind?). Ons Pien had ook veel last van krampen en allerlei andere ongemakjes (zo was een rit in de auto een ramp! Hysterisch huilen met het gevolg dat ik ook nergens meer naartoe ging). We gingen enkele keren bij Jo van het GIC langs en dit bracht bij ons telkens wel terug rust. Oef,we hadden geen abnormaal kind! We lieten bij haar enkele atlascorrecties doen bij Dr. Devriendt op aanraden van Jo en dit hielp! Telkens wanneer haar onrust weer groter werd,gingen we bij hem langs. Eerst was er de babbel waar we weer wat vertrouwen kregen en erna dan de behandeling voor zowel Pien als mij. (wat helemaal niet pijnlijk was en niet lang duurde. Een groot voordeel voor ons Pien want behandelingen bij de osteopaat waren een ramp voor haar omdat ze niet in een bepaalde houding wou 'gedwongen' worden. Ik had zelf ook zo'n leuk beeld voor me om ons Pien lekker heel de dag in de draagdoek te dragen. Hier dacht ze ook even anders over! Geen draagdoek want Pien wou alles zien en ontdekken. Wanneer we haar draagden,wou ze telkens naar voor kijken. Toen ze eenmaal zelf meer kon (rechtzitten,rollen,...) werd het allemaal wat gemakkelijker en maar goed ook! De slapeloze nachten begonnen zijn tol te eisen en ik kreeg klierkoorts,... Ik zag het allemaal niet zo goed meer zitten. Een afspraak bij Jo bracht weer wat rust en vertrouwen. Daar hebben we vooral geleerd dat huilen echt wel mag. We hadden veel aan het boek 'de taal van huilen'. We bleven bij haar,praatte tegen haar en lieten haar terug praten. Op die manier kon anders met het 'huilen' omgaan en zag ik het meer als een 'gesprek' tussen ons. Stilaan kwam er weer rust. Nu...1,5 jaar later doet ons Pien het fantastisch! Ze is zo vrolijk,ondernemend,slaat elk gevoel en detail op (en onthoud dit ook!) en zoals de papa het altijd zegt: 'ons Pien is een kindje dat van een afstand 10 km verder kijkt'. Ze heeft een 'veilige basis' nodig en van daaruit kijkt ze verder en is ze dan ook niet meer te stoppen. Vaak schrikken mensen dat ons Pien toch niet zo'n 'held' is op nieuwe plaatsen. Ik vind ook dat ze zo goed kan 'voelen'. Wanneer ik een mindere dag heb, kan je ervan op aan dat Pien ook niet haar beste dag heeft. Ze voelt dat er iets anders is. Zo 'kiest' ze ook haar volkje waar ze uit zichzelf naartoe gaat. Mensen die onmiddellijk naar haar toe gaan, een beetje overweldigend zijn,...daar gaat ze met een grote boog omheen. Dit heb ik zelf ook een beetje. Wij weten nu dat wanneer we naar een feestje gaan,speeltuin,...dat ze dat die nacht of dag erna nog eens moet vertellen. Ze wordt dan veel meer wakker en kan dan ook hysterisch huilen. Haar eens goed vastpakken en samen 'praten' tot ze weer rust vind,is het enige wat dan helpt. Wij gaan regelmatig langs bij Jan Berckx waar ze dan ook aangepaste druppeltjes krijgt. Alleen maar positieve ervaringen mee! Voila,een beetje ons verhaal. Jullie Stella is gewoon een niet alledaags,bijzonder kind...dat is toch alleen maar geweldig!! (wat zeker niet wil zeggen dat het altijd alleen maar blijheid is en dat het niet supervermoeiend is!)

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. bedankt voor je reactie, misschien moet ik nog eens naar Jo :) hij hielp haar op de wereld zetten.. Met Jan Berx heb ik ervaring van bij mijn eerste kind, voor stella ging ik naar een collega van hem. Ik stopte met osteopathie omdat ik er vooral kwam voor haar kakaprobleem, toen dat opgelost was kwam ik er niet meer, ik was het rondrijden met haar wel wel beu geworden (ik was ook heel moe en ze weende altijd in de auto), ik vond dat vermoeiend naar homeopaat, osteoaat rijden en wou vooral rust... De taal van het huilen van Solther ken ik van in mijn opleiding vroedkunde.. Ik heb het gevoel nu ze 'rechtop' kan, ze zich ook beter voelt,, al hangt ze letterlijk aan mijn been. Omgaan met wenen is niet gemakkelijk, we hebben de neiging te 'sussen', stil te krijgen terwijl ze net willen wenen om spanning te ontladen...krijsen is nog een graad moeilijker, dat voelt helemaal aan als een 'alarm'

      Verwijderen
    2. die druppeltjes zijn dat Bachbloesems of iets homeopatisch?

      Verwijderen
  6. Hoi lieve Tine, ik heb ademloos zitten lezen... Zoveel situaties die ik ook heb meegemaakt! Ik herken heel veel in je verhaal en vond het fijn om te lezen hoe je ervaringen zijn. Bedankt dat je dit zo wilde delen. Dat doet me goed!

    BeantwoordenVerwijderen
  7. PS: en wat een mooi koppie op die laatste foto! Echt een prachtmeid :)

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Heel herkenbaar, alleen was het hier ons eerste kindje. De overgang naar een tweede verliep daarom vlekkeloos, omdat we nog steeds meer uitdaging hadden aan de eerste dan aan ons pasgeboren tweede.
    Hij is nu 5 jaar en een half en is nog steeds een 'specialeke'. We doen ook hier keihard ons best om zijn 'moeilijker' eigenschappen (snel overprikkeld maar ook snel verveeld, een bom van emoties en sociaal heel onzeker zijn door het goede aanvoelen) om te buigen naar positieve punten waarmee hij de wereld wat beter aan kan. Want boven alles is hij vooral een heel uitzonderlijk kind, dat verbazende verbanden kan leggen en zo ontzettend lief kan zijn.
    Ondertussen is ons derde kindje op komst en we zien dat helemaal zitten, van 2 naar 3. Want het wordt makkelijker om mee om te gaan, de nachten worden uiteindelijk beter, het huilen vermindert en het vertrouwen in jezelf groeit weer.
    Bedankt voor je openhartige uiteenzetting over een onderwerp dat bij veel familie en vrienden op onbegrip kan stuiten en vaak nog als taboe uit de weg wordt gegaan!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. bedankt voor je reactie, dat van die 'verbanden leggen' hoor ik wel vaker, ze praten vaak ook vlotter...ik heb al vaak gedacht, als dit mijn eerste was, kwam er dan nog wel een volgende? zo erg...

      Verwijderen
  9. Interessant om te lezen hoe je met alles bent omgegaan, prachtig kind! Ik herken mezelf ook wel in een introverte HSP, kvind het niet altijd even makkelijk.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. het is niet gemakkelijk, in onze samenleving, waar mensen nogal op zichzelf zijn aangewezen in een stressvolle omgeving

      Verwijderen
  10. Hallo
    Mijn zoon, dochter en man zijn ook hoogsensitief.
    De zoon is net 5, maar we hebben het pas vorig jaar ontdekt. Toen hij 7 maanden uit was, is hij 2 x opgenomen geweest in het ziekenhuis omdat hij alles bleef overgeven. Ze hebben hem binnenstebuiten gekeerd (tot aan hersenscans om te zien of hij geen tumor had en een mucovisidosetest) om een oorzaak te vinden, maar er werd nooit iets gevonden. Hij heeft een half jaar motilium en andere medicijnen moeten nemen en uiteindelijk is het vanzelf overgegaan. Toeval (of net niet ontdekten we later) wil dat we hem na 1 maand crèche, toen het overgeven begon, hem daar weggehaald hebben omdat er daar allerlei dingen fout liepen en we niet wilden dat hij daar nog bleef.
    Dat hij hoogsensitief was, heb ik vorig jaar dus ontdekt nadat ik op internet wat was gaan lezen hierover omdat hij 'anders' reageerde op veel dingen. We zijn sindsdien al een paar keer langs gegaan bij een psychotherapeute die ons heel wat tips heeft gegeven (o.a. de boeken van kabouter Langmuts om aan het kind zelf uit te leggen wat hoogsensitiviteit is). Het gaat veel beter met hem nu we weten hoe te reageren, maar bijv. wanneer het druk is of hij iets meegemaakt heeft dat hem stress bezorgt, geeft hij nog steeds over. Een dag speelplein of carnaval vieren op school lukt bijv. niet, hoewel hij van tevoren vaak heel enthousiast is.
    Z'n zus is het omgekeerde en de psychotherapeute zei dat ze dus ook hoogsensitief is, zij het in lichtere mate en een high sensation seeker.
    Ook m'n man is dus zo te weten gekomen dat hij hoogsensitief is en het heeft hem wel geholpen om een aantal dingen en reacties uit het verleden beter te begrijpen.
    Het is niet altijd makkelijk, daarnet bijv. was de zoon aan het opruimen en heeft hij gehuild alsof z'n leven ervan af hing omdat hij één bepaald koordje niet meer vond, maar het heeft ook mooie kanten. Hij ziet heel veel kleine dingen, wanneer ik bijv. een nieuw paar oorbellen aan heb, onthoudt ontzettend veel details en houdt echt van ons, wat hij ook 10 keer op een dag zegt :-)
    Groetjes
    Lieselot

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Bedankt voor je reactie! Ik de k dat ik die boekjes tegenkwam op een beurs over natuurlijk ouderschap

      Verwijderen
  11. Ik vind het fijn dat je je verhaal deelt Tine. Mooi verwoord!
    Stella gaat gewoon een super creatief persoontje worden :)

    BeantwoordenVerwijderen
  12. Zeer herkenbare situatie, ik herken ook onze Wolvenvriend in je verhaal. Leuk dat je het neerschrijft!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ja wolf is inderdaad gevoelig en speciaal, wel eerder introvert? Of niet?

      Verwijderen
  13. Mooi dat je dit zo kan neerschrijven Tine,... uit de reacties hierboven zie je dat er veel mensen komen lezen en het herkennen. Zo help je ongetwijfeld vele anderen die je blog komen bezoeken. Je bent een straffe madam, die hemel en aarde zal bewegen om haar kindjes veilig te laten opgroeien... goed bezig meid!

    BeantwoordenVerwijderen
  14. Wat mooi en geweldig dat je zo snel doorhad dat je dochter een hsp is! En dat je er nu zoveel over weet! Ik ben zelf een hoogsensitief persoon. Niet de sensatiezoeker. Meer de rustzoeker, maar niet zozeer als beschreven wordt. Ik hou juist ook van afwisseling en mensen. Als kind werd mijn gedrag nogal eens verkeerd geïnterpreteerd. Mensen willen 'afwijkend' gedrag vreemd genoeg altijd in een hokje stoppen. Achteraf vind ik het lastig dat mijn ouders deze mensen niet corrigeerden, om het maar zo te zeggen, of in elk geval mij uitlegden waar die opmerkingen of blikken vandaan kwamen. Als kind kan je dat nog niet duiden. Daardoor heb ik veel ervan geïnternaliseerd en besef ik me dat ik nu nog echt streng tegen mezelf kan zijn als ik niet 'voldoe aan het plaatje'. Terwijl ik van binnen geloof dat juist het niet voldoen aan het standaard plaatje, is wat iemand zo mooi en echt maakt. Ik zou Stella zo jong mogelijk, zoveel mogelijk vertellen over hsp. Op het niveau waar ze in zit en zonder haar aan te praten dat ze iets heeft. Het is niet dat ze iets heeft, het is gewoon een deel van haar. Net als dat ze een bepaalde kleur haar heeft en bepaalde dingen leuk vindt en andere dingen niet. En als ze naar school gaat, dan ook de docenten erover informeren. Er zijn nu vast meer mensen die weten wat hoogsensitiviteit is, maar volgens mij kunnen veel mensen het nog niet op waarde schatten. NIet dat je dochter een speciaal geval moet worden, maar zo hebben de mensen om haar heen wel handvatten om haar te begrijpen en te zorgen dat ze zich fijn voelt op (bijvoorbeeld) school. Voor mijn zoon van 5 is het te wild op school. Ik vond het zelf best leuk op school, maar pas als ik een aantal vriendinnen en vrienden had om een soort fijne basis bij te hebben.

    BeantwoordenVerwijderen
  15. Man, als ik dit zo lees, dan krijg ik het idee dat ik dit 5,5 jaar geleden had moeten weten. Onze Lilith was ook een "speciale baby". Altijd die ogen wagenwijd open, sliep overdag bijna niet, maar dan gelukkig 's nachts wel. Had altijd alles gezien, we hadden ook het gevoel dat ze veel aanvoelde wat we bij zo'n baby'tje totaal niet verwachtten. Huilde ook heel veel en heel luid - ik herinner me dat mijn ouders de eerste dag op bezoek kwamen en zo geschrokken waren omdat ze van in het begin van de gang een kindje hadden horen brullen, wat uiteindelijk onze Lilith bleek te zijn. Toch wat herkenningspunten, hier... Niet alles, zo was ze niet opvallend snel met lopen of zoiets, maar rust vinden en vooral houden was ook voor haar niet evident.
    En daarvan gesproken, ook onze Ernest kan letterlijk geen seconde stilzitten. Heel vermoeiend voor hem, en ook voor ons.
    Misschien hebben ze er dus ook allebei iets van. Ik niet, maar mijn man wel - hij is duidelijk een rustzoeker, houdt niet van drukte en heeft snel het gevoel dat er te veel op hem afkomt.

    Echt interessant om te lezen, jouw blogpost. Dankjewel.

    BeantwoordenVerwijderen
  16. Wat maakt jouw verhaal veel emoties bij mij los... ik herken veel dingen uit het stella verhaal bij mijn zoontje. De bevalling werd plots een urgentie en hij had meconium geaspireerd (gelukkig enkel in de maag). Ligt het daaraan dat mijb zoontje zooooo veel geweend heeft de eerste maanden? Ik weet het niet.huilbuien van 5 uur aan een stuk waren bijna dagelijkse kost. De langste 7 uur. En het was niet huilen,maar krijsen. Ik heb ook maanden aan de zetel gekluisterd geleefd. Heel zwaar. Ik ben heel jaloers op alle schattige pasgeboren baby foto's bij andere mensen.ik heb die niet. Ik zag die schattigheid niet meer. Ik was bang als zijn ogen open gingen. Hij sliep ook maar heel korte blokjes, snachts en overdag.gelukkig ben ik ook altijd in de borstvoeding blijven geloven, daar kon ik hem op de duur toch een veilig gevoel mee geven. Hij had ook verborgen reflux, ben wel naar de ostheopaat geweest, maar ik heb omeprazole gegeven ( ik heb ooit een maagontsteking gehad en ik wou niet dat mijn zoontje zo veel pijn zou hebben). Altijd veel commentaar gehad op langvoeden, snachts voeden en niet laten huilen, maar ik heb mijn gevoel gevolgd en mijn zoontje lacht bijna altijd nu. Hij heeft wel nood aan regelmatig mama -tanken ( bv heeft hij zelf stilletjes afgebouwd op 2j, maar nu knuffelt hij graag) snachts wordt hij vaak nog wel eens wakker, dan mag hij bij ons in bed. Ik weet niet goed of hij nu ook echt hsp is of niet. Het is een zware tijd geweest, maar het wordt steeds leuker!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Een zware bevalling, kan veel spanning geven bij alle babys, nog meer bij gevoelige natuurlijk. Meconium wees op stress tijdens de bevalling, ik had helemaal op het einde ook meconiaal vruchtwater, omdat stella dubbel omstrengeld was, maar toen werd ze snel geboren en ademende geen meconium in, als het niet zo vlot ging was ik toch nog nr het ziekenhuis moet gaan..... Dus hij zal aeker wat stress gehad hebben denk ik....wat zich uit in te veel maagzuur... Geboortetraumas komen heel vaak voor, zeker in ziekenhuis met fel licht, veel mensen errond enz, lees zeker eens de link, de taal van het huilen....geweldig dat je hem borstvoeding gaf, dat helpt toch de hechting, want zonder borstvoeding breng je zo een kind al sneller weg, emwat de hechting zeker niet bevordert denk ik...goed dat je je gevoel volgde!

      Verwijderen
  17. Heftig seg. Ik heb hier geen ervaring mee, maar lijkt mij niet gemakkelijk. Vaak vraag ik mij wel af of de baby nu weinig of veel schopt. Gelukkig heeft ze jou als mama (met veel geduld) :-)

    BeantwoordenVerwijderen
  18. Amai Tiene, wat schrijf je dat mooi en eerlijk en open! En heel herkenbaar :) (al weet ik niet of hij HSP is, maar als ik nu zo bij u lees...). Maar bij ons was het dus ook kindje nr. 1. En mijn man en ik, wij wilden altijd heel graag "veel" kindjes, maar twijfelen nu nog altijd of er nog wel eentje bij komt. Het is intens hé, dat is echt een goei woord om het te omschrijven. Alles wordt zo intens. Ik snak ook echt naar tijd voor mij, hij is nu bijna 2. Hij is ook super alert en zo snel met alles weg, heel aanwezig, nieuwsgierig, echt een schat van een jongen. Sinds een paar maanden gaat het ook echt wel gemakkelijker. We zullen zien hoe het verder gaat, we denken wel aan een tweede omdat hij daar veel aan zou hebben, denken we. Al hou ik mijn hart dan wel vast, nog eens zo'n babyperiode, pfoe, ik hoop eerlijk gezegd van niet...

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ik begrijp dat, hier kwamen ze snel achtereen omdat de eerste zo vlot ging, nu is het heftig en binnekort gaat het weer beter, ze hebben nu al veel aan elkaar en spelen al samen, superhandig want ik speel niet zo graag, ze houden elkaar wel bezig , ieder kind is ook anders dus wie weet hoe goed het deze keer allemaal loopt?

      Verwijderen
    2. Ook ik snap je twijfels voor een tweede volledig. Wij wilden er altijd minstens twee, maar ik ben heel blij dat ik al zwanger was van de dochter voor ik kon twijfelen of ik het echt wel al zag zitten. Heel haar zwangerschap lang heb ik worst-case-scenario's in mijn hoofd gehad en eerlijk gezegd ook behoorlijk wat nachtmerries, want nog zo'n babyperiode als bij de zoon, ik weet echt niet of ik dat aangekund had. Maar het was een wereld van verschil, ook al zijn ze allebei gevoelige kindjes. Zij dronk wel van de borst (hij was zo totaal niet klaar om geboren te worden dat hij de eerste dagen alle voeding weigerde, naast een rasechte huilbaby was ook elk moment van drinken geven de eerste maanden hel), haar kon ik wel troosten, al was het maar door haar urenlang aan de borst te laten. Ik had me mentaal voorbereid op "nog zo'n babyperiode" en wapende me met o.a. een diepvriezer vol eten, waardoor het eigenlijk alleen maar beter kon gaan omdat ik zoveel meer wist dan bij hem... Ik heb al meermaals gedacht dat zij voor elkaar het grootste cadeau zijn dat we maar konden geven (eens ze samen konden spelen toch).
      Tiene, je bericht is echt een heel mooie verwoording van een overweldigende periode, merci om dat te durven. Als groot pluspunt: gevoelige kindjes worden niet plots makkelijk als ze ouder worden, maar eens ze kunnen zeggen wat er scheelt is het wel een stuk makkelijker.

      Verwijderen
  19. Ik denk dat Stella zich geen betere moeder kan wensen. Je bent er zo voor in de weer dat je gewoon al hebt uitgedokterd wat er aan de hand is. Zonder hier dramatisch over te doen, nee gewoon aanpakken met een lach en een traan. Heel knap van je! Ik bewonder je, Tine!

    BeantwoordenVerwijderen
  20. Hey Tiene, je kent me niet, maar af en toe kom ik eens op deze blog terecht en lees ik graag je verhalen mee. Het hooggevoelige herken ik niet, maar de zware nachten maar al te goed. Toen onze oudste zoon 7 maanden oud was zaten we volledig uitgeput bij de pediater. Met nachten van telkens een half uurtje slaap.. Daar kregen we eindelijk te horen wat wij al lang dachten: verborgen reflux. Met medicatie die hielp, echt hielp. En hoewel het meteen een pak beter ging, sliep hij pas door toen hij naar de kleuterschool ging. Dat eerste jaar is één grote zwarte vlek, ik weet er niet veel meer van, alleen dat het erg zwaar was. Toen de tweede kwam (geen wonder pas drie jaar na de eerste), weende die de eerste weken ook heel wat af. Door de herkenning veel vroeger gestart met medicatie en dat gaf een enorme rust: gelukkig kind, gelukkige ouders. Geen getroost meer met voedingen 's nachts, gewoon eten als hij honger had, niet van pijnlijke oprispingen... Hij is nu bijna 1 en heeft afgelopen week bijna elke nacht doorgeslapen. Hoezee! Heel veel sterkte dus, want het is niet te onderschatten en er is ook geen hapklare tip die het allemaal wat lichter maakt. Doorbijten omdat het ook niet anders kan, en weten dat het beter wordt. Dat is het enige. Heel veel succes daarmee...

    BeantwoordenVerwijderen
  21. Zelf HSP en 1 van de dametjes ook. Veel structuur, voorbereiding en duidelijke rustmomenten inbouwen. Goed om in de gaten te houden met zo'n vlotte dame misschien is dat HSP vaak in 1 zin wordt genoemd met een zeer hoge intelligentie...

    BeantwoordenVerwijderen
  22. Je verhaal is zeer herkenbaar, ook hier. Het lijkt een combinatie van mijn twee kinderen. Maar het wordt voor ons wel heel duidelijk nu dat de oudste (zoon van 4,5) hoogsensitief is. Als baby was hij al gevoelig en snel onder de indruk van geluid, drukte en omgeving. Weende als vers baby'tje vaak en was steeds onrustig (ook in de buik). Nu heeft hij het vooral moeilijk met slapen. Is van alles écht bang, zeurt, schreeuwt en geraakt in paniek. We krijgen het zelf niet opgelost blijkbaar en ik vind het dan ook tijd om eens met een kinderpsycholoog te gaan praten. Al is het maar voor een paar tips. De boekjes van Kabouter Langmuts (ik zag de tip in een bovenstaande reactie) spreken hem wel erg aan! De jongste (dochter van net geen 2) vertoonde in de buik zowat hetzelfde gedrag, is nog steeds een wiebelkontje maar trekt het zich precies toch allemaal wat minder aan. Voorlopig toch want ik vrees ergens dat we 2 hooggevoelige kindjes hebben. Ik neig zelf ook naar die kant... Het zijn schatjes maar deze periode is zo vermoeiend dat ik er zelf moeite mee heb om het te dragen. Het is frustrerend, maakt me verdrietig en tegelijk ook boos. Boos omdat elke ochtend- en avondspits een ware hel wordt en ik bijgevolg helemaal opgedraaid in bed kruip én opgedraaid aan de dag begin... Het komt wel goed maar het is bij ons tijd voor wat extra ondersteuning.
    Gelukkig zijn niet alle hooggevoelige kindjes hetzelfde en komen ze in gradaties ;-)
    We gaan er voor en hopelijk binnenkort weer wat meer rust. Tips die we eventueel krijgen (en werken) geef ik hier wel eens door!

    BeantwoordenVerwijderen
  23. Heel veel herkenning als ik jouw verhaal lees. Jouw Stella lijkt heel erg op mijn eerste zoontje, nu een zalige peuter van bijna 2.5. Het is dat ik sinds kort mama ben geworden van een tweede zoontje, eentje die overduidelijk niet hoogsensitief is... anders had ik nooit geweten hoe 'extreem' de gedragingen van mijn peuter waren. Het verschil tussen beide is zo immens. De oudste was al van in de buik een woelwater, extreem onrustig. Angstig, huilerig en een echte velcro-baby. Hij kon enkel tot rust komen in een volledig stille en donkere kamer, in z'n eigen bedje. Een roze wolk heb ik bij hem nooit gekend. En dat vond ik ook niet erg, ik wist niet beter en heb mij gewoon heel snel geschikt in zijn strakke ritme van voorspelbaarheid en rust. Maar nu z'n kleine broertje er is en ik overduidelijk wel op zo'n wolkje zit, besef ik maar hoe verschillend ze zijn. Aan de andere kant, mijn peuter leert mij elke dag bij over mezelf. Hij houdt mij een spiegel voor en ik vind het zo dankbaar om voor hem te mogen zorgen. Ik zou hem niet anders willen :-). Maar zwaar is het bij momenten wel...

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. fijne reactie! ik had de eerste keer ook een grote langdurige roze wolk, alles ging vanzelf...nu een echte velcrobaby, heel lief inderdaad, heel intens, mooi evenwicht met de broer

      Verwijderen
  24. Ik herken toch ook veel in je verhaal.Ons meisje is nu 2j en was 4w te vroeg geboren en sinds de komst van haar broer ben ik ook beginnen te denken dat ze HS is.kan niet stilzitten,wil soms een koek niet eten omdat ik het in 2 had gebroken,krijst of weent soms midden in de nacht in haar slaap,als baby wou ze steeds clusteren,altijd huilen na de crèche tot we zijn verandert,...ik ga mij dat boek temperamentvolle kinderen eens aanschaffen. Groetjes Ellen

    BeantwoordenVerwijderen
  25. Tine, ook ik herken veel van je verhaal. Onze dochter is nu 7 j en heeft niet doorgeslapen tot 4 jaar. (tot dan enkele keren per nacht wakker) Bij de geboorte en de eerste voormiddag (polyklinisch bevallen) van alle betrokkenen en artsen gehoord dat we aan dit meisje "nog veel plezier zouden beleven" ! (ze schreeuwde enorm hard !) De eerste nacht thuis herinner ik me nog goed : ze wilde voortdurend aan de borst....en ik zag dat helemaal niet zitten gelet op mijn klovenervaring de eerste keer.... De kleutertijd was in zeker zin ook een beproeving. Op school niets aan te merken door de juffen, maar 's avonds thuis moest alle spanning eruit...Nochtans iets later naar de kleuterschool laten gaan, zorgen dat ze elke namiddag nog bij een onthaalmoeder kon slapen....Gelukkig vergeet ik snel minder leuke dingen.
    Het temperament is er nog steeds ! Daar mogen we elke dag wel een staaltje van meemaken....Zo kan ze bvb enorm brutaal zijn...(alleen thuis doet ze dat, niet op school, niet bij grootouders) Ik heb al heel veel geleerd (veel leren loslaten) Maar dat eigenzinnig meisje is tegelijkertijd ook een hele lieve schat !

    BeantwoordenVerwijderen
  26. Ik herken het hele verhaal! Onze dochter is nu 3 maanden oud en kan absoluut niet tegen drukte. Op de moment zelf valt het meestal wel mee maar is ze enorm aanhankelijk. De dag erna of 's avonds al is het constant huilen. Het enige wat dan helpt is haar bij me nemen,rondwandelen,zachtjes wiegen en zachtjes praten. Ze schrikt heel snel van iets terwijl hier nog 3 grote zussen rondlopen dus altijd leven(lees:lawaai) in huis.Ze is nu al 3 weken ziek(hoesten en snotneus) waardoor ze ook slecht slaapt. Het liefst blijf ik gewoon lekker thuis met haar maar dit kan helaas niet altijd. Ik heb totaal geen zin in de feestdagen omdat ik al weet wat er gaat komen. Alle tips zijn welkom...
    Groetjes Anouk

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. oh een draagdoek, mooi afgeschermd van prikkels en ze kunnen slapen wanneer ze willen, ideale filter voor drukte; tot 4 maanden wou ze er hier continu in, erna minder

      Verwijderen
    2. Zo te lezen is jouw stella ook hoogbegaafd. Een aandachtpunt dus, vooral in combinatie met school

      Verwijderen
  27. Ik heb wel het idee dat jouw stella niet enkel hoogsensitief is maar ook hoogbegaafd. Een aandachtspunt dus, zeker als ze naar school begint te gaan

    BeantwoordenVerwijderen
  28. Ik heb wel het idee dat jouw stella niet enkel hoogsensitief is maar ook hoogbegaafd. Een aandachtspunt dus, zeker als ze naar school begint te gaan

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. dat zou goed kunnen;) ze wordt door de juf als intelligent beschreven, heel enthousiast en koppig

      Verwijderen
    2. ze is gestart op een kleinschalige freinetschooltje en gaat heel graag, alleen thuis is ze heel koppig

      Verwijderen
  29. Hier een babytje van 10 weken, denk zelf aan hoog sensitief... vanaf dag 1 super alert, de vroedvrouw zei toen al 'amai jullie gaan jullie peren nog zien...' Hij slaapt amper overdag, wil alles zien en overal bij zijn, met oververmoeidheid tot gevolg. Slaapt slecht in, wordt van het minste wakker.. als hij gestoord wordt in een dutje hebben we de rest van de dag prijs. Haat de maxi cosi, autoritten zijn echt hysterisch. Drukke dagen of veel bezoek kan niet, soms lijkt het alsof ik zie aan zijn gezicht hoe dat hij alles als een spons opneemt. Savonds kan hij dan echt hard huilen uit moeheid/overprikkeld zijn. Ik hou hem dan gewoon vast en laat hem uithuilen, erken hem in zijn gevoel en praat ertegen. Nog tips om toe te passen bij babytjes? De omgeving beweert dat ik het zelf creeër door er niet teveel op uit te willen of savonds geen bezoek te willen ontvangen.. word daar zo onzeker van.. groetjes

    BeantwoordenVerwijderen
  30. Amai... Juist alles doorgenomen. En ik voel me eindelijk na 11 maand gerustgesteld. Ons dochter past perfect in jou verhaal. En de nachten idem. Het inslapen verloopt geel goed,( enige minpunt, ik ben de enige die haar in slaap kan krijgen s'avonds) haar slaapjes overdag ook.maar rond 1 uur begint mijn nachtwerk. Onrustig slapen, last v darmen. Ligt sinds kort terug bij ons in bed. Zodat ze kan thuiskomen en herbronnen bij mij. Overdag een pracht v een dochter, allert, beweeglijk, leergierig,...
    Ondanks ze thuis geboren is( buiten in de tuin, onder water)heeft ze fel moeten bekomen. Uren liggen snikken. De eerste maand heeft ze op ons huid geleefd... Zowel bij mij als bij mijn man.
    Ik was tot voor kort ontzettend ongerust over de slechte nachten. Wanneer is er beterschap gekomen bij jullie? Doe ik er goed aan ze bij ons te nemen Snachts?
    Bedankt voor je eerlijk open verhaal...

    BeantwoordenVerwijderen
  31. Heel erg herkenbaar. Onze situatie is ook zo. Eerste zoontje is zeer relaxed, duidelijk ritme en was een makkelijke baby. Onze tweede is ook heel snel geboren en alert, altijd oo zoek naar prikkels en komt 's nachts erg vaak.
    We gaan komende week een verzwaringsslaapzak uitproberen. Kijken of dat wat invloed heeft op de prikkelverwerking.

    BeantwoordenVerwijderen