Over baby's die groeien en opvoeden enzo

Stella zit in haar 12de levensweek, en gaat al richting drie maanden. Ohlala wat gaat dat snel.

En gelukkig ken ik ze nu beter, want babies worden niet geboren met een handleiding, die moet je zelf maar zien uit te zoeken. Viktor, die had geen handleiding nodig, dat was een uitzonderlijk gemakkelijke baby die altijd en overal sliep, maar bij Stella zijn er wel wat regeltjes die haar, als je ze volgt, een pak gelukkiger maken. Daarom alleen al blijf ik zes maanden thuis, ik kan nu toch niet gaan werken, we kennen elkaar pas? 

Zo houdt ze enorm van 'regelmaat en rust', niet zoals in de fifties op de klok met vaste uren om te eten en slapen maar wel van  weinig prikkels en vaste patronen. Een uurtje wakker om te spelen, lachen en dan wordt ze moe en moet ze in haar bed (of draagdoek), doet ge dat niet dat is het heel moeilijk om haar terug rustig te krijgen. Ze slaapt liefst een beetje afgeschermd (van haar broer) in de draagwieg of haar park, op de buik en een dekentje of doek hoog op haar kopke.

Ze slaapt overdag twee, drie uur aan een stuk, dan weer eten, spelen en slapen en zo gaat het de hele dag door. Als je dit volgt zal ze niet snel wenen of ongelukkig zijn, op voorwaarde dat het het hier 'stil' is. Drukke dagen, een actieve broer die haar wakker maakt, veel geluiden, in de maxicosi moeten zitten om in de auto te gaan, dat is niet haar ding. In de draagdoek is ze wel direct content en kan ze uren dutten.

Het winterweer en de prikkelgevoelige baby zorgen ervoor dat ik veel meer thuis blijf deze keer, Viktor werd geboren in de lente vorig jaar en ik was altijd op wandel met hem. Nu is het huismus alom! Dromen over beter weer..

 s' Nachts ligt het mopke nog vaak gewoon langs me in bed en heel af en toe in de draagmand langs het bed. Langs mij is het wel een stuk gezelliger, met zo kleine handjes die friemelen.

Ik wou dat ik kon zeggen hoe laat ze eet s'nachts maar omdat ik het licht niet aandoe om haar eten te geven, weet ik het niet. Ik denk dat ze soms al eens slaapt van 23u tot 5-6u...al ben ik daar niet zeker van. Ik slaap in ieder geval gewoon tijdens en na haar borstvoeding. Ik ben blij dat ik die borstvoeding heb, het zorgt voor de nodige 'rustmomenten' overdag en s' nachts voor kwalitieve slaap. De vele zwangerschapkilo's gaan er zo stillekes aan ook weer af. En als beloning krijg ik nog een portie gelukshormonen binnen.

Stella gaat snel vooruit, ik vond de zoon al ne vlotte maar 'vrees' dat dees meiske nog sneller gaat kruipen en lopen. Ze rolde een paar weken geleden al voor de eerste keer. Als ze wakker is na een van haar superdutjes is ze vrolijk en alert. T'is een sociale en zoekt echt contact door veel te lachen en maakt gekke geluiden (beetje zoals een poes). 

 Ze grijpt naar dingen rond haar en als ze op haar buik ligt, kan ze superlang met haar hoofd recht omhoog een beetje geamuseerd rondkijken naar alles wat er rond haar gebeurt. Een voordeel van twee kinderen, ze entertainen elkaar. Tot zover het babygestoef.

Ik hou me nog steeds aan een koemelkvrij dieet, ik probeerde het eens uit deze week, iets met melk eten en ze had er duidelijk last van met wenen, véél ergere reflux, slijm overgeven en krampen. Geen koemelk voor mij dus! Koemelk is zowiezo niks voor babies (en de mens in het algemeen), die eiwitten zijn zeer moelijk verteerbaar. Ze groeit goed, is nu een lange smalle. Ik vind ze een echt meisje.

Viktor gaat ook snel vooruit, hij is 21 maanden en we waren allemaal een week thuis met Kerstmis. Sindsdien gaan de woorden snel, er komen er elke dag nieuwe bij, hij begrijpt heel veel en deed deze morgen uit zichzelf een plasje op het potje (dat al een tijdje gewoon in de badkamer staat), Hij gaf er zichzelf dan ook een applausje voor. Zal wel een toevalstreffer geweest zijn.

 Hij wil alles zelf doen en slaagt daar vaak in, zoals sjaal muts, en jas aan- en uitdoen, netjes eten met bestek, zelf in triptrap klimmen, zijn pyjama en slaapzak klaarleggen s' avonds als hij moe is...en hij zorgt goed voor Stella en voorziet haar van speelgoed, dekentje enz. Gelukkig geen jaloezie, enkel lief zijn voor zijn zus.

Ik lees de laatste tijd een beetje over 'onvoorwaardelijk ouderschap'. Deze manier van opvoeden gaat er vanuit dat je kan opvoeden zonder straffen en belonen. Ik verdiepte me er nog niet eerder in omdat ik  steeds dacht, hoe kan een kind nu 'luisteren' als je ze nooit straft? En wat is er nu mis met belonen, dat is toch gewoon fijn? Wat voor kinderen krijg je als je niet straft? Kinderen moeten toch hun grenzen kennen? Afin ik had er heel wat vragen bij... nu weet ik al wat meer en kan ik het toepassen hier op Viktor en het werkt wel. We zetten hem niet in de hoek maar leggen kort uit waarom iets niet kan en hij begrijpt dat (tot nu toe) wel. Belonen doen we vooral als hij iets bijzonders doet en niet om bepaald gewenst gedrag te manipuleren. 

Dit zegt 'unconditional parenting' oa:

 * Straffen (apart zetten, consequenties, schreeuwen) werkt niet op langere termijn. Als je een kind straft leg je de focus op het gedrag en ga je voorbij aan de oorzaak van dat gedrag. Je kunt je ook afvragen waarom een kind bepaald gedrag vertoont, want die reden is er steeds ook al is die voor ons niet altijd duidelijk. Als je de oorzaak hebt achterhaalt kun je daarop inspelen en op deze manier voelt het kind zich meer begrepen. Als je een kind apart zet (time-out) bijvoorbeeld haal je het kind letterlijk uit de situatie maar krijgt het niet de kans om met deze situatie te leren omgaan en leert het dus niets bij. Als een kind bijv slaat, leert het dat slaan niet mag maar het leert  niet waarom het niet mag. Beter is te stimuleren het samen of zelf op te lossen. zien wat het effect van slaan is op andere kinderen maakt vaak ook meer indruk. Men gaat ervan uit dat kinderen over hun negatief gedrag gaan nadenken tijdens een time-out, dat niet het kind zelf wordt afgewezen maar het gedrag. Het is helaas niet alleen het gedrag dat enkele minuten op de trap moet zitten. Ze leren er dus niets uit.

Straf kan een kind angstig of onzeker maken, je ziet namelijk niet wat straf met een kind doet. Straffen werkt wel, omdat het kind door angst iets niet meer gaat doen, niet vanuit zichzelf, de instrinsieke motivatie. Het is niet bevorderlijk voor de relatie tussen ouders en kind. Kinderen willen geen straf of afkeurende opmerking en de kans is groot dat ze zullen liegen om dit te voorkomen. Er zijn nog een heel pak andere nadelen aan straffen, zie hieronder de tekst 'Het breken van de weerbarstige kinderwil'.

*  Als je een kind beloont omdat hij iets bijzonders gedaan heeft, is dat natuurlijk anders dan als je hem beloont enkel en alleen om zijn gedrag te beïnvloeden. Dan manipuleer je zijn gedrag en dat is eigenlijk het omgekeerde van 'straffen'. Zoals een sticker geven als beloning, de motivatie komt niet vanuit het kind zelf maar als ouder probeer je het kind te motiveren. Kinderen zijn heel gevoelig voor belonen en prijzen en op den duur maak je het kind afhankelijk van jouw goedkeuring, ze kijken dan enkel naar jou om te bepalen of iets goed is, waardoor ze onzeker kunnen worden. Als kinderen gewend zijn om overal een beloning voor te krijgen of geprezen te worden is de kans groot dat het gedrag stopt als er eens geen beloning volgt. Het doel wordt de beloning en niet de activiteit op zich en het kind verliest interesse. Wat je bijvoorbeeld wil is dat een kind uit zichzelf 'deelt' omdat het fijn is en niet omdat er een compliment tegenover staat. Je kan dan in deze situatie zeggen wat je ziet bijv. 'Kijk eens naar zijn gezicht, volgens mij is hij heel blij met het autootje', Je wijst een kind dan op het effect van zijn gedrag zonder te prijzen.

Er zijn dus heel wat nadelen aan straffen en belonen en het lijkt me een interessant onderwerp om meer over te lezen, aangezien het vooral kortetermijnsoplossingen zijn die vaak niet eens het gewenste effect hebben. Je moet steeds opnieuw blijven straffen. Men wil met deze theorie absoluut niet zeggen dat je geen complimentjes meer mag geven, het is enkel de vraag wat je er mee wilt bereiken. ( zoals eigenwaarde van het kind vergroten).

Voor wie interesse heeft in onvoorwaardelijk ouderschap, kan hier enkele korte info vinden (van onder andere Kiind Magazine). Deze teksten gaven me in ieder geval de zin om er meer over te weten te komen, en het klinkt ook zo logisch allemaal.
* Onvoorwaardelijk Ouderschap Wat betekent het?

* 10 manier om je kinderen te begeleiden zonder straf  superhandig!

* Het breken van de weerbarstige kinderwil leuke samenvatting van onvoorwaardelijk ouderschap
* Echt luisteren is moelijk wat doe je bijv als peuter een driftbui krijgt in de winkel?
* Grenzen van de kind boeiende tekst! omdat kinderen heel goed weten wat ze wel en niet leuk vinden, of ze genoeg gegeten hebben en of ze iets alleen kunnen. 

Wie nog veel meer wil weten?  Het boek Unconditional parenting" van Alfie Kohn gaat over de
 gevolgen van straffen en belonen en geeft een totaal nieuwe visie op opvoeden en kinderen weer. Hier kan je gratis een Nederlandstalige samenvatting vinden, 

Indien jullie dit toepassen en er positieve ervaringen mee hebben, hoor ik het heel graag, want het échte opvoeden gaat pas beginnen hier, terrible twos?

Het is gek hoe een kind je denken verandert en je meer doet stilstaan bij zo veel dingen waar je ervoor niet bij stilstond. Eerst ben je zwanger en ga je allerlei info opzoeken over die zwangerschap en ga je vervolgens keuzes maken. Bij ons bijvoorbeeld de keuze om 'natuurlijk' zwanger (natuurlijke remedies zoals haptonomie) te zijn ipv allerlei onnodige testen/medicatie, om naar een vroedvrouw te gaan ipv enkel naar een gynaecoloog en dan thuis te bevallen ipv in een ziekenhuis. Dan komt er een baby en zijn en er weer nieuwe keuzes over de baby, zo wou ik lang borstvoeding geven, baby lang bij ons op de kamer laten slapen, op zes maanden pas vaste voeding geven door voornamelijk stukken te geven (rapley) ipv eten gemixt, kritisch vaccineren (beperkt en pas op negen maanden starten) ipv 8 stuks in een keer op twee maanden, homeopathie ipv de klassieke geneeskunde, draagdoek ipv wandelwagen, minder gaan werken en nog een hoop andere dingen... en iedere keer sta je weer stil, hoe gaan we het nu doen, volgen we maar weer gewoon ons gevoel?

 Dan wordt het kind ouder en moet er dus 'opgevoed' worden, dus zijn er weer die keuzes, doen we het op de klassieke manier of kan het toch anders? Welke school kiezen we uit?

Gelukkig moet je bij baby twee die keuzes niet meer maken, omdat je ziet wat het effect is op de eerste baby :)