Geboorteverhaal van Stella

Ik schreef het verhaal van de geboorte van Stella op, omdat het leuk is voor haar later, omdat je zo snel alles vergeet...en omdat ik zelf heel graag geboorteverhalen lees. Ik wil ook laten zien dat bevallen ook gewoon fijn kan zijn.

De zwangerschap van Stella verliep ‘gezond’, er waren geen complicaties maar ik had heel weinig energie en het was daardoor wel een ‘vermoeiende’ zwangerschap. Ik was in het begin een paar weken heel slap met keelontstekingen tot gevolg en kreeg al snel weer bekkenpijn en veel harde buiken. De baby was ook al heel vroeg bewegelijk, wat ook vermoeiend was. Viktor was negen maanden oud toen ik zwanger werd, hij kreeg nog borstvoeding en vroeg veel aandacht. Ik heb nog nooit zo veel geslapen als deze zwangerschap.

Naar het einde van de zwangerschap werd het nog wat zwaarder. Deze zwangerschap voelde letterlijk ‘zwaar’ aan, de buik voelde heel groot alsof er een mega groot kind in huisde en af en toe had ik een beetje schrik om weer te bevallen, maar die ‘schrik’ verdween gelukkig naar het einde toe. Bij een tweede weet je hoe het voelt en besef je wel dat het gewoon  ‘effe hard werken’ is. Dat ik zou thuis bevallen stond meteen al vast, de vorige bevalling was zo goed meegevallen met de begeleiding van de vroedvrouwen van GIC Geel dat we ook nu hiervoor kozen. Ik wilde alles weer bewust meemaken op mijn eigen manier en niet zoals het in het ziekenhuis volgens allerlei ‘regels’ gaat. We gingen enkel voor drie echo’s naar de gynaecoloog en voor de rest naar het GIC, opnieuw volgden we haptonomie bij Jo. Ik vond de bezoekjes heel leuk en wou er niet aan denken dat dit misschien de laatste keer zou zijn.

Ik had de laatste weken enorm veel voorweeën, ze deden echt pijn, waren regelmatig maar werden in tegenstelling tot echte weeën niet sterker en vielen na een paar uren steeds weer stil, ik voelde wel dat ze effect hadden, dat de baby steeds meer indaalde en dat alles werd klaargestoomd voor de bevalling. Ik had enorm veel nestdrang naarmate de datum naderde, alles moest proper en opgeruimd zijn. Ik wist zeker dat ‘overtijd’ gaan geen optie was voor mijn lichaam en had het gevoel dat ik ‘heel vlot’ zou bevallen, als ik dat maar vaak genoeg tegen mezelf zei..

De weeën begonnen uiteindelijk dan écht op vrijdag 17 oktober, rond 1u30 s’ nachts, op de uitgetelde datum. Ik lag in bed maar kon, zoals zo vele nachten, niet slapen dus besloot ik nog wat te haken aan een dekentje waarvan ik het vermoeden had dat het niet meer zou afgeraken tegen de komst van de baby. Ik haakte heel wat af deze zwangerschap, als therapie tegen slechtgezindheid en vermoeidheid. Na een tijdje besloot ik om op te staan en onder wat tv te kijken. Ik timede de weeën op de Ipad met een app die ik ook bij de vorige bevalling gebruikte en ze kwamen om de 2 tot 3 minuten en werden steeds sterker. TV kijken lukte al snel niet meer. 

Na 45 minuten kreeg ik meer pijn en besefte ik dat het nu echt begonnen was. Ik zag het wel zitten om vandaag een nieuwe baby te krijgen, zo net voor een weekend. Om half 3 besloot ik Jan wakker te maken zodat hij de zitbal en het bevalbadje (dat al half opgeblazen klaarstond) van de zolder te halen. Ik zette mijn cd met bevallingsmuziek op en had hier en daar ook snel wat opgeruimd.

We hadden bij vroedman Jo op het einde van de zwangerschap nog houdingen geoefend om de weeën op te vangen en die kon ik nu proberen. Ik kon een tijdje de weeën opvangen op de bal en vooral de warmte van een kersenpitkussen hielp voor de pijn in mijn rug. Ik had deze keer niet alleen pijn in mijn rug maar ook enorm aan mijn schaambeen, alsof het uit elkaar ging. Warmte hielp hier wel voor. Liggen lukte niet, rondwandelen vond ik ook maar niks.

Rond 3 uur besloot ik dat Jan naar Jo moest bellen, tussen de weeën dacht ik dat het misschien nog wat vroeg was om te bellen maar zodra er weer een wee aankwam vond ik het toch nodig dat hij meteen kwam. Ik liet Jan zeggen dat hij mocht komen en hoorde nog enkele vragen als, waar ‘waar heeft ze pijn?’ en ‘heeft ze bloedverlies?’ Ik vond het moeilijk om daarop te antwoorden, nam zelf de telefoon over maar kon niet echt meer praten en hoorde dat Jo zei dat hij ging vertrekken. Ik belde tussen twee weeën, ook nog zelf even naar Saartje, de fotograaf die erbij zou zijn om geboortefoto’s te maken en van toen was het weer concentreren op de pijn. Ik had bij ieder wee hulp nodig van Jan die tegen mijn rug moest duwen, ik kon toen geen enkele wee nog alleen aan.

Om 3u30 was Jo hier, met de student Eline en voor mij was het toen al serieus ‘actieve’ arbeid, bij ieder wee moest ik me super hard concentreren om niet op te spannen maar met kersenpitkussens, rugmassage en haptonomie lukt dit wel goed. Ik was blij dat Jo er was, want hij zorgde ervoor dat ik me volledig kon ontspannen tijdens en tussen de weeën. Al schoot er soms toch een gedachte als ‘ik krijg die baby er nooit uit’ en  ‘gelukkig ben ik toch gewoon thuis en niet in een ziekenhuis want dit doet toch echt wel pijn’ door mijn hoofd.

Ik besloot om even in ons ligbad te gaan omdat dat de vorige keer goed was gegaan maar dit was geen succes, het water was niet warm genoeg, ik kon geen houding vinden, op mijn rug liggen lukte al niet meer en ik was snel weer uit het bad en terug op de zitbal in de living.

Ik wiegelde ook wat rond in de keuken, hangend op het aanrecht met steun in mijn rug van jan. Er stond nog een ananas voor mij die ik in het weekend wou opeten om de bevalling ‘in te leiden’, Jan vond het echter beter deze pas op zaterdag op te eten, omdat hij dan wat langer had kunnen uitslapen. Ik at nog wat druiven in de keuken (iets wat ik vorige keer ook at) en ging toen terug naar de living , waar ik een tijd op de poef zat, ik had gevoel dat mijn vliezen gingen breken dus was een beetje bezorgd om de zetel,wat meteen door Jo werd opgelost met doeken.

 Ondertussen werd de tuinslang in het badje gehangen en ik zag hoe het badje heel traag vulde, en vroeg me af of dat wel zou vol geraken tegen dat ik het zou nodig hebben..tussen de weeën kon ik me daar wel zorgen om maken want ik moest en zou in dat bad bevallen. Dat leek gewoon weer veel beter en minder pijnlijk allemaal.

Tussendoor had ik heel veel dorst en ik voelde me ook wat slap soms maar had geen zin om te eten. Na een tijdje werd ik heel moe op de poef en stelde Jo voor om op handen en knieën in de zetel te gaan hangen, zo kon ik ook wat rusten tussen de weeën. Jan duwde tijdens een wee tegen mijn rug en Jo tilde de baby uit mijn bekken zodat ik minder last had van mijn schaambeen. Ik kon op dat moment al niet meer puffen, zag het niet meer zitten en vermoedde ergens wel dat ik volledige ontsluiting had. Ik had het ineens ook heel warm en zwierde al mijn kleren uit en was misselijk. Ik panikeerde soms met de gedachte dat het ergste nog moest komen (het persen vorige keer vond ik heel pijnlijk en duurde toen ook lang).

Rond 5u30 brak mijn water, wat licht meconiaal, van kleur was. Ik wist dat dit niet zo een goed teken was, maar voelde ook dat de baby er al aankwam en naar het ziekenhuis gaan geen optie meer was, de hartslag van de baby was ook de hele tijd normaal. Vorige keer waren mijn vliezen op voorhand gebroken, deze keer voelde het totaal anders. Ze braken tijdens een lichte perswee en ik voelde dat het hoofd daarmee ook meteen een stuk naar onder zakte.

Ik besloot dan snel in het bevalbad te springen rond 5u50, dat ondertussen toch gevuld was geraakt met de hulp van Eline en Saartje die met emmers het badje verder gevuld hadden. Ik ging op mijn knieën zitten voorovergebogen over de rand van het badje.

Ik denk dat ik in totaal twee, drie keer heb geperst tot het hoofd voelde staan, ik zat over de rand van het badje en hield de hand van jan vast en hield mijn andere hand op het hoofd van de baby. Ik voelde precies hoe ik moest persen om niet te scheuren en wachtte op een laatste wee om het hoofd geboren te laten worden. Ik vond dit weer een pijnlijk moment en riep dat Jo de baby eruit moest ‘trekken’. Het ging zo snel en ik zag hoe Jo nog snel blauwe handschoenen aandeed , waar ik me op dat moment in ergerde, ik wou gewoon dat hij die baby snel uit dat water pakte.

Ik moest nog een keer persen voor de schouders en toen zwom ze ter wereld, met een dubbele navelomstrengeling nog wel, ze werd met een sjaal om geboren..echt iets voor een herfstkind!       

       

Ze is geboren om 6 uur s’ morgens, een viertal uur na begin van de échte pijn en na tien minuten persen. Wat een opluchting als dat persen voorbij is! Ik had wel nog veel pijn op dat moment, net zoals bij Viktor en kon ik ze niet meteen aanpakken. Ze had ook even nodig om te bekomen door de snelle geboorte  en lag op de rand van het badje, Jan blies in haar gezicht om haar te doen ademen. Toen ik haar dan uiteindelijk oppakte en terug ging zitten in bad, weende ze en zag ik een heel lief meisje met donker haar, ik vond het ook meteen een ‘Stella’. Ze zag er heel anders uit dan Viktor. Ik had nog wel pijnlijke weeën voor de placenta geboren te laten worden en wou snel uit het badje.

 

Ondertussen was ook vroedvrouw Jolien aangekomen, die was nog opgeroepen omwille van het meconiale vruchtwater. Ik ging in de zetel zitten, zodat de moederkoek eruit kon komen, dit ging vlot na een keer persen en nadat deze volledig was uitgeklopt kon Jan de navelstreng afknippen en kreeg Stella een koordje om haar navel. Ze dronk na ongeveer 45 minuten aan de borst, dit ging weer vanzelf, een hele opluchting. Ik had gelukkig ook geen scheur, ook al woog deze baby een halve kilo meer. Toen pas voelde ik me ‘bevallen’, baby en moederkoek eruit en baby die goed gedronken had… oef!

Stella woog 3560 gr, Jolien keek haar even na en Saartje trok ondertussen foto’s. Ik had tijdens de bevalling niks gemerkt van de foto’s en ben blij dat we nu die herinnering hebben. Terwijl ik ging douchen pakte Jan Stella tegen hem voor een eerste kennismaking. Het eerst uur na de geboorte, ‘the magic hour’, was zo zalig en is zo belangrijk voor de baby’s om dan niet gestoord te worden, een belangrijk moment van hun leven waarin ik mijn baby nooit zou afgeven voor allerlei testjes en medicatie.

 Ondertussen werd het weer licht buiten en ik at nog wat pasta van de dag ervoor. Om 8u ging iedereen naar huis en werd Viktor wakker, die kon meteen in ons bed komen kijken naar zijn zusje, hij was er meteen al heel blij mee. We waren een gezin van vier, het was prachtig herfstweer buiten en Stella kon al meteen in de draagdoek op ons terras in de zon zitten dat weekend. Mooier kon het niet zijn. Er kwam ook meteen kraamhulp zodat we geen zorgen moesten maken om het huishouden.

Ik was heel blij met deze bevalling, de sfeer was zo als ik het wou, met gedimd licht, de juiste muziek, de juiste mensen erbij… een bevalling om nog lang van na te genieten! Een bevalling die ik weer helemaal zelf heb kunnen meemaken, zonder verdoving, allerlei ingrepen en mensen rond me waar ik niet voor gekozen heb en ik denk dat Stella ook wel een bofkont is om zo ter wereld te kunnen komen.

Bevallen doe je vooral zelf, maar ik zou het niet gekund hebben op een andere manier, zonder Jan en de  hulp van de vroedvrouwen van GIC. Ik kan het alleen maar aanraden.

Zwanger zijn, dat vind ik niet simpel maar nog eens bevallen op deze manier, de euforie, die lieve baby uit dat water pakken, de roze wolk, daar zeg ik geen nee tegen:)

Hier kan je het geboortverhaal van Viktor lezen.

Hier kan je meer info vinden over geboortefotografie, echt de moeite! Ik blog er later nog over.

Hier kan je meer info vinden over het Geboorte-Informatiecentrum van Geel. Ze begeleiden je gedurende de hele zwangerschap, tijdens de geboorte en de tijd erna.

first moments

baby nog 'vast' aan de moederkoek in een bakje, terwijl de navelstreng uitklopt

the magic hour

 Op Kiind las ik deze week de tekst 'bevallen in eigen kracht', Heel mooi beschreven, zoals  ik het ook beleefde.

Ze wordt deze week al vier weken, wat gaat het toch snel, daarom ligt dat mopke zoveel mogelijk op ons, in een draagdoek...vrijdag komt de kraamhulp de laatste keer, en zo is de 'kraamtijd' ook alweer voorbij...Hier kan je info vinden over een goede kraamzorgdienst, een aanrader! Je betaalt er niet veel voor (mutualiteit betaalt een stuk terug) en je hoeft je geen zorgen te maken om je huishouden.